16 grudnia 2016 roku na Rynku w Rzeszowie, w ramach tzw. Miasteczka Świątecznego swoją nową książkę – „Pieśni stworzeń. Nieco przekładów z dawnej włoskiej poezji” (nakładem Podkarpackiego Instytutu Książki i Marketingu) podpisywał Jarosław Mikołajewski. Autor, urodzony w 1960 w Warszawie to utytułowany poeta, tłumacz, w latach 2006-2012 dyrektor Instytutu Polskiego w Rzymie. Oczywiście zjawiłem się na wyżej wspomnianym spotkaniu, nabyłem egzemplarz, a nawet otrzymałem autograf „z wdzięcznością za zainteresowanie”. Składam Autorowi – raz jeszcze – serdeczne wyrazy podziękowania.

„Pieśni stworzeń” to prywatna antologia rozproszonych przekładów Autora z dawnej włoskiej poezji. Ogółem znajdziemy tu tłumaczenia dziewięciorga dawnych włoskich poetów – z okresu między XII a XIX wiekiem. Zbiór otwiera uznawany za pierwszego włoskiego poetę w historii – święty Franciszek z Asyżu (1182-1226),a zamyka wielki poeta-filozof, prekursor pesymizmu – Giacomo Leopardi (1798-1832). Oto historyczne ramy tego zbiorku. Oprócz tego Mikołajewski zaprezentował także próbki przekładów takich twórców, jak: Iacopone da Todi, Guido Cavalcanti, Cecco Angiolieri, Dante Alighieri, Francesco Petrarca, Michał Anioł Buonarotti i Isabella Morra. W książce dominują zasadniczo trzy motywy – poezja religijna, miłosna i refleksyjna. Oprócz utworów mało znanych znajdziemy też takie arcydzieła światowej literatury jak fragmenty „Boskiej komedii” Dantego, epigramaty Michała Anioła czy „Sonety do Laury” Petrarki. Wszystkie utwory, nawet te najbardziej znane, poprzedzone są niezwykle rzeczowymi komentarzami Autora.

Nie jest to z pewnością zbiór reprezentatywny dla poezji włoskiej dawnych lat, ponieważ, jak przyznaje sam autor, „Pieśni stworzeń” powstały w dużej mierze z przekładów rozproszonych i z założenia miały być subiektywną, osobistą antologią. Jak pisze Mikołajewski we wstępie, dla studentów filologii obcych, przekłady były jedynym możliwym „poletkiem, które pozwalało się uczyć poezji”, zwłaszcza w trudnych latach polskiej historii, (Mikołajewski studiował italianistykę na UW w latach 1978-1983, czyli częściowo za stanu wojennego),gdy niektórzy młodzi twórcy wręcz za punkt honoru obierali to, by nie opublikować żadnego wiersza w reżimowych czasopismach.

„Pieśni stworzeń. Nieco przekładów z dawnej włoskiej poezji” to według mnie bardzo udana i potrzebna publikacja, bo przybliżająca czytelnikowi polskiemu dawną poezję włoską. O Dantem, Petrarce czy Michale Aniele słyszał każdy nawet nie będący katorżnikiem swojej edukacji człowiek, pozostałe nazwiska brzmią znajomo już tylko fachowcom w temacie – italianistom. Trudno nie wspomnieć też o tradycji tłumaczeniowej samych choćby tekstów św. Franciszka przez wybitnych tłumaczy polskich – sam Mikołajewski we wstępie wspomina Romana Brandstaettera, Leopolda Staffa i Zygmunta Kubiaka, mimo to, jak pisze „współczesny tłumacz zgłasza swoje powody, by podjąć własną próbę. I za to należą mu się słowa uznania.

Książkę szczerze polecam, jest to lektura wspaniała, intelektualnie pobudzająca, emanująca i zachwycająca spokojem i moralnym ładem z czasów powstawania zamieszczonych w zbiorze utworów. Robi również doskonałe wrażenie estetyczne – począwszy od zdjęcia uśmiechniętego anioła z fasady katedry Notre Dame w Reims, a skończywszy na ozdabiających książkę rysunkach Leonarda da Vinci i Michała Anioła Buonarotti. Polecam nie tylko ludziom zainteresowanym, ale obdarzonych zwykłą ludzką wrażliwością – od której wszystko można przecież zacząć.

16 grudnia 2016 roku na Rynku w Rzeszowie, w ramach tzw. Miasteczka Świątecznego swoją nową książkę – „Pieśni stworzeń. Nieco przekładów z dawnej włoskiej poezji” (nakładem Podkarpackiego Instytutu Książki i Marketingu) podpisywał Jarosław Mikołajewski. Autor, urodzony w 1960 w Warszawie to utytułowany poeta, tłumacz, w latach 2006-2012 dyrektor Instytutu Polskiego w...