Piękna, piękna powieść. Wartościowe przesłanki po prostu się z niej wylewają. Ale nie w takiej ilości, że aż ma się dosyć tych wszystkich mądrości i przewraca się oczami. W „Making Faces” jest wszystkiego tyle, ile trzeba.

„Making Faces” otwiera oczy na wiele spraw, o których zazwyczaj nie myślimy, gdyż nie są naszym udziałem. Podążając za bohaterami, można się wiele dowiedzieć o sobie samym. Amy Harmon ma dobry styl i pisze prostym językiem, dzięki czemu wszystkie złote myśli zgrabnie ujęte w niekiedy piękne metafory, bardzo łatwo trafiają do czytelnika. Raczej nie ma tu miejsca na niedomówienia albo jakieś niejasności. Ja w każdym razie widziałam wszystko przejrzyście i często nawet kiwałam głową ze zrozumieniem, gdy ktoś zarzucał jakimś mądrym monologiem. ;D

Myślę, ze najistotniejszą postacią w powieści jest nie kto inny, jak Bailey. To on wszystko pięknie zespala, łączy więzi pomiędzy bohaterami, jest środkiem. Jego walka i pogodzenie się z chorobą są godne podziwu i, często, wręcz zawstydzające. Zmagania Bailey’a umniejszają zwykle ludzkie problemy i skłaniają do ponownego przeanalizowania swojego systemu wartości. Nasuwają pytania: co tak naprawdę jest istotne w życiu i czy to, co ja dotąd uważałem/am za istotne, naprawdę takie jest? A może jest błahe i tylko uciążliwe, a nie, jak mi się wydawało, cholernie trudne? Bailey żyje pełnią życia na tyle, ile jest w stanie i przez to doświadcza prawdopodobnie więcej niż którykolwiek ze zdrowych ludzi. Jest zabawny, sarkastyczny, czuły i kochający. Jest kimś, kto zadziwia i budzi respekt, mimo tego, że siedzi na wózku i nie może nawet podnieść rąk. Jest piękny. Nie jest idealnym męczennikiem; wiele razy dopada go zwątpienie i przygnębienie. Ale zawsze to pokonuje i to jest coś wielkiego.

Ta książka nie jest tylko o miłości. Jest o bólu po stracie najbliższych, o dręczącym poczuciu winy, o zmaganiach z chorobą, o pogodzeniu się z losem. O walce między powierzchownością a tym, co kryje się głębiej. O tym, że niektóre rzeczy muszą dojrzeć i rozkwitnąć, by stały się piękne, a niektóre muszą ucierpieć na urodzie, by w pełni zostały docenione. O tym, że trzeba cenić to, co się ma, bo wszystko jest bardzo ulotne i ani się obejrzymy, zostanie zdmuchnięte przez wiatr...

Piękna, piękna powieść. Wartościowe przesłanki po prostu się z niej wylewają. Ale nie w takiej ilości, że aż ma się dosyć tych wszystkich mądrości i przewraca się oczami. W „Making Faces” jest wszystkiego tyle, ile trzeba.

„Making Faces” otwiera oczy na wiele spraw, o których zazwyczaj nie myślimy, gdyż nie są naszym udziałem. Podążając za bohaterami, można się wiele...