Po książkę sięgnęłam będąc już po obejrzeniu obu ekranizacji (włoskiej i hiszpańskiej), przez co znałam już zakończenie. W głowie miałam obrazy z filmów (głownie z wersji hiszpańskiej) i ciągle wyłapywałam różnice między poszczególnymi scenami, jednak udało mi się miło spędzić czas na czytaniu.

Federico Moccia ma specyficzny styl pisania. Większość tekstu spisana jest w czasie teraźniejszym, w dialogach czasem trudno się połapać, kto wypowiada kwestię. W związku z tym na początku miałam mały problem z wbiciem się w tą historię, ale już po kilku rozdziałach wciągnęłam się bez reszty.

„Trzy metry nad niebem” to historia Babi i Stepa, którzy zakochują się w sobie bez pamięci, pomimo krańcowo różnych charakterów, sprzeciwów matki Babi i obracania się w zupełnie odmiennym towarzystwie. Wydaje im się, że świat stoi przed nimi otworem, a ich miłość będzie trwała wiecznie, jednak niektórych różnic nie da się pogodzić…

Autor dobrze oddał sposoby postępowania młodych ludzi, ich rozterki, nieprzemyślane działanie pod wpływem emocji. Jedyną rzeczą, która trochę przeszkadzała mi w pełni cieszyć się lekturą jest pewna stereotypowość głównych bohaterów. Ona – piękna, szczupła, blondwłosa i niebieskooka, przykuwająca uwagę wszystkich chłopców dookoła. On – przystojny, umięśniony, ciemnowłosy, o nieprzeniknionym spojrzeniu, każda dziewczyna chciałaby się z takim umówić. I oczywiście, stereotypowo, ideały się przyciągają.

Mimo wszystko powieść bardzo mi się podobała, pochłonęłam ją w błyskawicznym tempie i mogę ją szczerze polecić. „Trzy metry na niebem” to pierwsza miłość, dojrzewanie, kłamstwa, cierpienie, radość i smutek.

"- Jestem szczęśliwa. Nigdy w całym moim życiu nie czułam się tak dobrze. A ty?
- Ja? – przytula ją do siebie – ja czuję się znakomicie.
- Tak, że mógłbyś palcem dotknąć nieba?
- Nie, nie tak.
- Jak to, nie tak?
- O wiele wyżej. Co najmniej trzy metry nad niebem."

Po książkę sięgnęłam będąc już po obejrzeniu obu ekranizacji (włoskiej i hiszpańskiej), przez co znałam już zakończenie. W głowie miałam obrazy z filmów (głownie z wersji hiszpańskiej) i ciągle wyłapywałam różnice między poszczególnymi scenami, jednak udało mi się miło spędzić czas na czytaniu.

Federico Moccia ma specyficzny styl pisania. Większość tekstu spisana jest w...