Kto obserwuje mój profil wie,że z książką nie było mi po drodze. Zaczęłam ją czytać niemal rok temu. Po przeczytaniu kilkunastu stron utknęłam. Zawiedziona i z wielkim poczuciem niezrozumienia dla wysokiej oceny tej książki odłożyłam ją na półkę aż wczoraj nie mając nic lepszego sięgnęłam po nią znowu.
Zaczęłam czytać od początku wprost nie mogąc uwierzyć,że to nadal ta sama książka którą wcześniej trzymałam w ręku. Czułam się niemal tak jak by ktoś włożył mi w dłonie sznurek od latawca, postawił mnie w centrum Kabulu i nie pozwalał zamykać oczu na żadną z rzeczy, którą można tam zobaczyć. A Bóg mi świadkiem, że jedyne o czym marzyłam to właśnie zamknąć oczy, uciec i rzucić tą przeklętą książkę z powrotem na półkę. Udało mi się to dopiero po przerzuceniu ostatniej strony...

Nie będę powtarzać za dziesiątkami bardzo trafnych opinii jak bardzo wstrząsająca i wzruszająca jest ta książka. Jak doskonale napisana i trzymająca za serce. Nie będę mówić ile łez wylałam i jak wiele się z niej dowiedziałam. Bo jest ona o wielu rzeczach. O kruchej ale silnej przyjaźni, o bezinteresownej i trudnej miłości, o wielowymiarowej tradycji , którą zaczęłam podziwiać mimo,że budzi mój sprzeciw. Przeczytałam o konsekwencjach decyzji podejmowanych w ułamkach sekund, o zakłamaniu i prawdzie, o nieodwołalności zdarzeń i zakorzenionych uprzedzeniach. Jest tu wiele o wojnie, o której nadal wiemy bardzo niewiele. O wyrwanych korzeniach, cierpieniu,tęsknocie, emigracji. O sumieniu, o winie i przebaczeniu, o dzieciństwie...o....
nie wymieniłam nawet połowy z myśli , które kłębią mi się w głowie...
Po prostu polecam...po tysiąc razy.

Kto obserwuje mój profil wie,że z książką nie było mi po drodze. Zaczęłam ją czytać niemal rok temu. Po przeczytaniu kilkunastu stron utknęłam. Zawiedziona i z wielkim poczuciem niezrozumienia dla wysokiej oceny tej książki odłożyłam ją na półkę aż wczoraj nie mając nic lepszego sięgnęłam po nią znowu.
Zaczęłam czytać od początku wprost nie mogąc uwierzyć,że to nadal ta...