Zatem to już koniec cyklu. Czuję się mocno skołowany... niedosyt wyjaśnień. Andreas strasznie zamieszał. Stworzył wielowątkową i wielowymiarową (dosłownie) opowieść. Jasne, daje delikatne wskazów gdzie w tej chwili dzieje się opisywana fabuła, ale to nie zawsze wystarcza. Nie mówiąc już, że wiele kwestii zostaje kompletnie zignorowanych... kończą się nagle, urywają a dalsza sekwencja przestaje mieć (w odbiorze czytelnika) sens. Możliwe, że Andreas tworzył trochę tak jak autorzy 40 lat temu (np. Moebius czy Caza) - fabuła ma mniejsze znaczenie nad ilustrowanym światem. Sztuka sama w sobie. Ale to nie ten czas, czytelnik CHCE wiedzieć, chce znać rozwiązania... chce ZROZUMIEĆ. Ta seria to niesamowita gratka dla tych którzy lubią doszukiwać się sensu, interpretować, łączyć kropki, wracać w fabule, dyskutować... nadawać sens kiedy autor milczy.

Ten album jest prawdziwą kulminacją wszystkich dziwnych splotów akcji. Coś zostaje wyjaśnione by po chwili... stać się kolejnym pytaniem. Ale dlaczego... o co chodzi? Oczywiście, że autor nawiązuje do obrazów czy ich fragmentów z poprzednich albumów (słynne kręgi Andreasa)... ale to wciąż za mało. Zostają tylko interpretacje. Czy to wystarczy? Nie, i stąd ten niedosyt. Przemiany bohaterów ich transformacje, połączenia i "śmierci"... ich wielokrotne kopie. Ach, zdarza się, że Andreas sam się troszkę gubi... no, przynajmniej raz :D

To wszystko sprawia, że naprawdę trudno jest ocenić tę serię. Bo co faktycznie oceniamy? Rysunek? Fabułę? To jak odebraliśmy czy jak nam się podobało? Ta seria jest o wiele trudniejsza i bardziej pogmatwana niż Rork, Koziorożec czy Cromwell Stone... jest bliższa Cyrus i Mill ale wciąż wyjątkowa.

Czy czuję się rozczarowany zakończeniem? Właściwie nie, mimo tego niedosytu. Mam swoje interpretacje, przemyślenia... takie zakończenie ma nawet sens. Jest bardzo symboliczne i nie ma definitywnego rozdziału na "dobro" czy "zło". Za to KONIEC jest bardzo definitywny i dosadny. Ale nie o to chodzi. Koniec wyjaśnia nam czym było wszystko, nawet jeśli nie wszystko ogarnęliśmy, nawet jeśli zostajemy z "dlaczego?".

Zatem to już koniec cyklu. Czuję się mocno skołowany... niedosyt wyjaśnień. Andreas strasznie zamieszał. Stworzył wielowątkową i wielowymiarową (dosłownie) opowieść. Jasne, daje delikatne wskazów gdzie w tej chwili dzieje się opisywana fabuła, ale to nie zawsze wystarcza. Nie mówiąc już, że wiele kwestii zostaje kompletnie zignorowanych... kończą się nagle, urywają a dalsza...

Trzeci tom ARQ… I koniec. Zostawił nam Andreas więcej pytań niż odpowiedzi. Ostatnia część to ogromny niedosyt, ale tak naprawdę to jest tak, że o tym się wie, że na końcu nie będzie żadnych łatwych odpowiedzi i nie będzie wyjaśnień podanych na tacy. Bo u Andreasa ważna jest droga, poszukiwanie, odkrywanie symboli. Przyznam bez bicia, że ja w pewnym momencie trochę utonęłam w tych wszystkich wizjach, pogubiłam się, dobrze, że są drugie oczy, które pomagają :)
W każdym albumie Andreasa szukam kadrów zapierających dech w piersiach. Po skończeniu ARQ wydawało mi się, że tu najbardziej godną uwagi jest jedna plansza, z niesamowitym lasem wyłaniającym się z książek i wręcz pożerającym świat dookoła… ale jak tak teraz patrzę na całość, przeglądam jeszcze raz, przeskakuję, to zachwyca mnie ten album jako całość – bo ten tom jest niezwykły, Andreas używając tylko bieli i czerni, potrafi pokazać nam różne światy, oddzielić nawet czasy! Biel i czerń Andreasa potrafi być melancholijna, ostra, ale też bardzo płytka jeżeli jest taka potrzeba. Genialne!

Trzeci tom ARQ… I koniec. Zostawił nam Andreas więcej pytań niż odpowiedzi. Ostatnia część to ogromny niedosyt, ale tak naprawdę to jest tak, że o tym się wie, że na końcu nie będzie żadnych łatwych odpowiedzi i nie będzie wyjaśnień podanych na tacy. Bo u Andreasa ważna jest droga, poszukiwanie, odkrywanie symboli. Przyznam bez bicia, że ja w pewnym momencie trochę utonęłam...

Poprzednie dwa tomy zbiorcze były dla mnie niezwykłym doświadczeniem. Andreas stworzył interesujący świat, a także po drodze wywrócił wszystko do góry nogami. Udało mu się też udzielić odpowiedzi na parę zagadek. Co więc zostało na ostatni tom zbiorczy?

Świat Arq traci swojego władcę i staje się niestabilny. Równocześnie ośrodek badawczy zajmujący się Arq zostaje bardzo zniszczony. Czy piątka bohaterów z poprzednich tomów może tu pomóc?

Autor wyraźnie doszedł do wniosku, że historia nie jest wystarczająco zakręcona. Wprowadzane są kolejne warstwy rzeczywistości i ciężko powiedzieć, co jest prawdziwe, a co nie. Nie jest to na tyle skomplikowane, żeby nie wiedzieć co się właśnie wydarzyło, ale podziwiam twórce, że sam się nie pogubił. Niektóre zwroty akcji są bardzo pomysłowe, ale samo zakończenie może wydawać się drwiną z czytelnika i można poczuć się oszukanym.

W trakcie lektury polecam przypomnieć sobie poprzednie tomy. Wprawdzie tom poprzedza krótkie streszczenie, ale nie oddaje ono w pełni wszystkich szczegółów i wątków, które rozwijane są w tomie trzecim.

Niestety często dialogi nie dają tu rady. Bohaterowie bardziej przemawiają niż rozmawiają ze sobą. Przez to miałem wrażenie, że oglądam jedynie słabych aktorów z marnego teatru.

Warstwa graficzna współgra z fabułą. Autor zmienia swoje style, by oddać kolejne warstwy rzeczywistości. Trochę może na początku razić brak kolorów w tym tomie, ale graficzne fajerwerki wszystko wynagradzają – dalej jest tu wiele kadrów zapierających naprawdę dech w piersi.

Na ten tom trzeba było czekać 6 lat od poprzedniego wydania zbiorczego. Moim zdaniem spełnia on oczekiwania, ale trzeba być gotowym na specyficzny styl scenariuszy Andreasa, które nie zawsze dostarczają jasnych odpowiedzi. Sam będę musiał kiedyś powtórzyć całość.

Poprzednie dwa tomy zbiorcze były dla mnie niezwykłym doświadczeniem. Andreas stworzył interesujący świat, a także po drodze wywrócił wszystko do góry nogami. Udało mu się też udzielić odpowiedzi na parę zagadek. Co więc zostało na ostatni tom zbiorczy?

Świat Arq traci swojego władcę i staje się niestabilny. Równocześnie ośrodek badawczy zajmujący się Arq zostaje bardzo...