Zacznę od sprawy oczywistej - Andreas-grafik wybitnym twórcą jest i basta. Można lubić bardziej lub mniej jego poszczególne prace, bo jego styl ewoluował dość mocno i przeszedł dość długą drogę od dość klasycznej realistycznej kreski pierwszych tomów "Rorka", poprzez swego rodzaju ekspresjonizm w "Cromwell Stone", po zgeometryzowany nieco kreskówkowy, bardzo dynamiczny styl, którego przykładem jest właśnie "Koziorożec".

Na całą tę serię składa się dwadzieścia jeden tomów, będących pokazem biegłości w technikach wizualnej narracji. Tempo, kadrowanie, rytm, kameralność i rozmach - graficzny przegląd wszystkich tych zagadnień znajdziemy w poszczególnych albumach tej serii. Mamy tu też kilka swoistych komiksowych koncept albumów jak np. cały zbudowany na samych kadrach-zbliżeniach („Widziane z bliska”),czy całkowicie pozbawiony słów (album bez tytułu),albo inny pomyślany jako wariacja na temat podziału planszy na regularne kadry („Sen w klatce”). Robi to spore wrażenie, ale trzeba też zaznaczyć, że większość zeszytów jest w względnie grzeczna, tj. eksperymenty i spektakularne efekty to w nich tylko dodatki, które błyszczą czasem na pojedynczych planszach. Muszę też dodać , że specyficzna maniera Andreasa w „Koziorożcu” może męczyć. Tak jak nie podlega dyskusji jego wirtuozeria w operowaniu perspektywą i wycyzelowanym rysunkiem, tak na przykład mimika jego groteskowych postaci bywa czasem nieczytelna. A mamy ich tu sporo, co prowadzi nas z kolei do drugiego wcielenia Andreasa.

Andreas-scenarzysta kiedyś intrygował mnie swoimi fantastycznymi historiami. Najbardziej lubię jego wczesne scenariusze, w których - mimo oczywistych zapożyczeń z klasyków literatury fantastycznej jak Poe czy Lovecraft - budował proste, ale zarazem nastrojowe opowieści. Z czasem jednak jego projekty rozrastały się i puchły od legionu postaci, symboli oraz równoległych światów, a ja z albumu na album coraz bardziej traciłem wiarę w jego umiejętność do budowaniu sensownej skomplikowanej fabuły i pełnokrwistych postaci. Na przykład finałowy tom słynnego „Rorka” jest tak zmaltretowany wszystkimi twistami i łączeniem poszczególnych wątków, że wszystko sprawia desperackie wrażenie dopisanego i spiętego bez wcześniejszego planu. Chaotyczne zamknięcie chaotycznej całości.

Andreas od początku niejednokrotnie grzeszył mętną i bełkotliwą narracją, czy dość głupawymi pomysłami fabularnymi oraz irracjonalnością w zachowaniu postaci. Przypominają one często kukiełki, pojawiające się w fabule tylko po to by pchnąć akcje w określonym kierunku. Samo w sobie nie jest to oczywiście zbrodnią, ale u Andreasa poziom sztuczności był moim zdaniem tak wysoki ze względu na braki w konstrukcji psychologicznej postaci i ich realistycznych motywacji (które są przecież możliwe do stworzenia nawet w fantastycznych sytuacjach),co skutkowało moją zupełną obojętnością wobec ich losów. Wszystkie te defekty jego scenopisarstwa, niestety zwielokrotnione, obecne są w „Koziorożcu” - historia kiełkuje jak szalona kolejnymi wątkami i po kilku albumach mamy gąszcz postaci, artefaktów, symboli i wymiarów, które są tyleż tajemnicze co płaskie, bowiem wyniknąć może z nich cokolwiek - wszystko i nic.

Najgorsze jest to, że Andreas często też po prostu przynudza. Tytułowy Koziorożec to spec od astrologii, ezoteryki i okultyzmu, ale jego „tajemnice” - ze wspomnianym wyżej powodów - nie mają większego ciężaru. Stają się tak powszednie, że czytelnik wzrusza ramionami. Tak przynajmniej jest ze mną, bo jak dla mnie z „Koziorożca” pozostaje jedynie sama grafika. Do scenariuszy Andreasa straciłem kompletnie zaufanie.

Zacznę od sprawy oczywistej - Andreas-grafik wybitnym twórcą jest i basta. Można lubić bardziej lub mniej jego poszczególne prace, bo jego styl ewoluował dość mocno i przeszedł dość długą drogę od dość klasycznej realistycznej kreski pierwszych tomów "Rorka", poprzez swego rodzaju ekspresjonizm w "Cromwell Stone", po zgeometryzowany nieco kreskówkowy, bardzo dynamiczny...

Mistrz – ostatni tom wyjątkowej serii, więc wymagał troszkę odczekania i wyjątkowych okoliczności poznania.
Poza tym, tym razem będzie trochę dłużej. Bo i długo trwała moja podróż – pierwszy tom przeczytałam w lutym, i choć tak naprawdę mogłam połknąć wszystkie w kilka dni, to jednak cała przyjemność zawierała się w powolnym dawkowaniu sobie kolejnych części, gdyż tu najważniejsza była sama droga, delektowanie się każdym albumem, i to każdym na różny sposób. Sam finał, wbrew tytułowi, niekoniecznie był mistrzostwem, nie był tak spektakularny, jak oczekiwałam. Nie. Tu najważniejsza była droga. Poza tym przy szybkim pochłanianiu na pewno ominęłaby mnie masa szczegółów i… no właśnie – symboli. Bo symbole to słowo klucz dla zrozumienia, że Andreasa nie da się tak do końca zrozumieć. Za każdym razem gdy wydaje się, że coś jest jasne, to nie – nie jest. Gdy wydaje się, że wiecie, co autor miał na myśli, najlepiej podyskutować z innym zapaleńcem, bo wtedy… zapalają się dodatkowe lampki, może okazać się, że można coś zupełnie inaczej interpretować, czasami pełniej, albo że można doszukać się czegoś jeszcze, albo, że czegoś nie zauważyliście.
Kończąc na jakiś czas przygodę z Koziorożcem, przeglądałam wszystkie albumy, wracałam do niektórych, zachwycałam się na nowo. Czy któryś jest bardziej wyjątkowy? Na pewno moim ulubionym pozostanie "Patrick", ze względu na cudowny melancholijny klimat. Tu, w tym świecie bym się zatrzymała gdybym tylko mogła i tu, w tym świecie, bym została.
Natomiast pod względem technicznym, prawie każdy album zawierał kadry, które chwytały mnie za moje metropolitarne serce – bo właśnie przewijający się motyw miasta zapadnie mi w pamięć najmocniej. Nowy Jork, wieżowce, monumentalne ujęcia, mnogość szczegółów, genialność ich dopracowania… Łał pod tym kątem to mistrzostwo architektonicznego rysunku. Do tego pojedyncze kadry – cmentarz, wnętrza laboratoriów, klimatyczne gabinety/biblioteki pełne oczywiście książek, bibelotów i operowanie kolorem, intensywność i symbolika różnych odcieni. Genialne.
A Mistrz? Mistrzem okazał się mój ulubieniec… ale czy na pewno? I kim tak naprawdę jest Kozio? Co wygrało – predestynacja/fatalność czy wolna wola? Chyba bardziej niż rozwiązanie odwiecznego konfliktu interesowało Andreasa stworzenie przestrzeni do rozmyślania o tym. Budowanie nastroju, tajemniczości poprzez miejsca, ludzi i przede wszystkim symbole.
Ale… myślę, że ta seria nie jest dla każdego. Jest dla zapalonych fanów i jeżeli nie poczuliście mięty do Andreasa poprzez jakiekolwiek inne jego dzieła (najlepiej poprzez Rorka),to raczej nie odnajdziecie magii w Koziorożcu.
Andreasa trzeba pokochać bezwarunkowo, żeby docenić kunszt, przewrotność i jego niesamowitą wyobraźnię.

Mistrz – ostatni tom wyjątkowej serii, więc wymagał troszkę odczekania i wyjątkowych okoliczności poznania.
Poza tym, tym razem będzie trochę dłużej. Bo i długo trwała moja podróż – pierwszy tom przeczytałam w lutym, i choć tak naprawdę mogłam połknąć wszystkie w kilka dni, to jednak cała przyjemność zawierała się w powolnym dawkowaniu sobie kolejnych części, gdyż tu...

To koniec. Definitywnie. Pętla została wyłączona. Wszystkie kręgi przecięły się w jednym miejscu. Ale czy wszystko zostało wyjaśnione. Nie, nie nie... wcale. Jak zwykle u Andreasa to co zobaczyliśmy wyjaśnia... i stawia kolejne domysły. Tym razem jednak zostaniemy z nimi na zawsze bo to... koniec. Ale czy na prawdę? Krąg nie ma końca, wąż połyka własny ogon. Podróż może trwać nadal. Andreas zamyka jeden świat by otworzyć kolejny... by tworzyć nowe pętle, nowe tajemnice. Czy jestem zadowolony z zakończenia? Hmmm... to jakby w głównym daniu, znaleźć wiadomość... zakopaną pod ziemniaczkami i surówką "Obejrzyj się za siebie..." a w lustrze znak na ścianie. Andreas zaprasza do kolejnej podróży.

Andreas jest geniuszem. Geniuszem fabuły i rysunku. Jego niezwykłe podejście do tajemnicy, zwrotów akcji oraz kompozycji kadru... rysunku... jest po prostu niesamowite. Szczególnie podoba mi się ostateczne przesłanie: Wszystko się łączy. Nie ma dobra i zła. Bądź uważny. To była niesamowita podróż, która trwała kilka miesięcy. Niezwykła i pouczająca. Znalazłem własną kartę przeznaczenia: Jesteś "jeden", ale kiedy "dwa" to "cztery", znaczy więcej :) "Mędrzec wiodący niewinnego".

Widzimy się przy kolejnej serii, laufrowie.

To koniec. Definitywnie. Pętla została wyłączona. Wszystkie kręgi przecięły się w jednym miejscu. Ale czy wszystko zostało wyjaśnione. Nie, nie nie... wcale. Jak zwykle u Andreasa to co zobaczyliśmy wyjaśnia... i stawia kolejne domysły. Tym razem jednak zostaniemy z nimi na zawsze bo to... koniec. Ale czy na prawdę? Krąg nie ma końca, wąż połyka własny ogon. Podróż może...