To już moje czwarte podejście do twórczości Mike’a Carey’a, chociaż „Przebierańcy” są dopiero trzecim tomem opowieści o Feliksie Castorze. Niestety zaczęłam niefortunnie od czwartej, według mnie najgorszej, z części – „Krew nie woda”, ale odkąd postanowiłam, że zapoznam się z poprzednimi i przeczytałam pierwszą, zakochałam się w całej tej serii, a najbardziej w głównym bohaterze.

Tym razem Feliks zostaje wplątany w coś jeszcze niebezpieczniejszego, niż zdarzało mu się do tej pory. Jego kolega po fachu, John, popełnia samobójstwo we własnym domu, a jego duch nawiedza miejsce zamieszkania. Jednocześnie zgłasza się do niego kobieta, której mąż trafił do więzienia za zabójstwo, którego według niej dokonał duch nieżyjącej od wielu lat sławnej seryjnej morderczyni. Feliks zaczyna podejrzewać, że obie te sprawy coś łączy. Ale co?

Na początku wydawało mi się, że jeśli ostatnia z napisanych do tej pory części jest najgorsza, seria musi iść w złym kierunku i każda kolejna będzie mi się trochę mniej podobać. Na szczęście się pomyliłam, bo „Opowieści o Feliksie Castorze” nie trzymają się właściwie żadnych reguł, którymi zazwyczaj kieruję się przy wyborze kolejnej lektury dla siebie. „Przebierańcy” są według mnie najlepszą z dotychczas napisanych tomów. Tym razem akcja nie wlecze się ani trochę, jest cały czas szybka i nie miałam ochoty przerzucić paru stron w przód, jak to się zdarzało w nielicznych momentach dwóch pierwszych tomów i przez większość czwartego. Jak na moje życzenie – tutaj było dużo więcej Juliet, Feliks trochę wgłębił się w jej klimaty – te bardziej demoniczne, niż dotyczące ludzkich dusz, choć i takich tam nie zabrakło.

Największym atutem tej serii jest moim zdaniem styl – lekki, dowcipny i bardzo zachęcający do zapoznania się z resztą książek autora. Już przy pierwszych stronach można rozpoznać ten specyficzny język, którym posługuje się narrator, w tym przypadku główny bohater – Feliks Castor. W niektórych momentach uśmiechałam się sama do siebie podczas czytania, bo po prostu nie sposób tego nie zrobić widząc tak barwne, szczere i realistyczne porównania. Szczególnie podobały mi się ostatnie zdania w tym tomie, kiedy Feliks opowiada o swoim nastawieniu do śmierci.

Cóż, jeśli teraz miałabym czytać tom czwarty, pewnie bym się mocno zawiodła, ale na szczęście mam to już dawno za sobą, więc nie muszę znosić tego rozczarowania. Pozostaje mi tylko czekać, aż piąta część zostanie wydana, a do tego wydarzenia został już jedynie miesiąc, więc mam nadzieję, że znajdę do tego czasu jakieś ciekawe lektury.

To już moje czwarte podejście do twórczości Mike’a Carey’a, chociaż „Przebierańcy” są dopiero trzecim tomem opowieści o Feliksie Castorze. Niestety zaczęłam niefortunnie od czwartej, według mnie najgorszej, z części – „Krew nie woda”, ale odkąd postanowiłam, że zapoznam się z poprzednimi i przeczytałam pierwszą, zakochałam się w całej tej serii, a najbardziej w głównym...