Gwiazdka za dziennikarską determinację i próbę dotarcia do prawdy. Więcej dać niestety zgodnie ze swoim sumieniem nie mogę.

Objętościowo jest to lektura na jedno popołudnie, niemniej autor sprawił, że ślęczałam nad tym pół tygodnia, bo mój umysł zwyczajnie potrzebował przerwy. Bynajmniej nie ze względu na ciężki temat.

Przeraził mnie warsztat, a raczej jego brak. Z dwojga złego wolałabym, by pan Sumliński plagiatował bez przerwy, nie oszczędzając nawet przecinków - może rezultat byłby lepszy technicznie.

Bohaterowie książki mówią całymi wykładami, w "rozmowach" niby z przypadku wtrącając ogromne dawki informacji, swoją drogą wielokrotnie powtarzanych. Namiętnie powtarzane są także pewne frazy, zarówno przez osoby, jak i w narracji. Wszystko to wygląda bardzo nienaturalnie i drażniąco. Potencjalny czytelnik bez przerwy traktowany jest jak idiota. Całość jest chaotyczna, bo pustosłowie, powtarzanie się i sztuczne wprowadzanie "pomocnych" treści przeplatają się non-stop i trudno przez to przebrnąć.
Po książce korekta przeszła chyba tylko pobieżna, bo roi się od wpadek interpunkcyjnych.

Trochę ma się wrażenie, że to pierwsze "poważne dzieło" oczytanego szesnastolatka, który bardzo chce zabłysnąć swoimi zasobami. Miejscami przebija się samozachwyt autora, który dziwnym zbiegiem okoliczności przenosi się również na większość jego rozmówców.

Bardziej niż kulisy śmierci A. Leppera zdziwiło mnie w tej książce użycie w 2016 roku (w kontekście pełnej powagi) słowa "interlokutor".

Gwiazdka za dziennikarską determinację i próbę dotarcia do prawdy. Więcej dać niestety zgodnie ze swoim sumieniem nie mogę.

Objętościowo jest to lektura na jedno popołudnie, niemniej autor sprawił, że ślęczałam nad tym pół tygodnia, bo mój umysł zwyczajnie potrzebował przerwy. Bynajmniej nie ze względu na ciężki temat.

Przeraził mnie warsztat, a raczej jego brak. Z dwojga...