Nie ukrywam, że zdecydowałam się na tę książkę z uwagi na jej popularność wśród czytelników oraz na tematykę nawiązującą do kultury i obyczajów Kraju Kwitnącej Wiśni pierwszej połowy XX wieku. Historia opowiedziana została w formie wspomnień dawnej gejszy, która po wielu latach wraca pamięcią do tamtych trudnych czasów.

Na początek krótkie wyjaśnienie terminu GEJSZA. Otóż pojęcie to składa się z dwóch członów „gei” – czyli sztuka oraz „sha” – oznaczającego człowieka. W wolnym tłumaczeniu można je określić jako „człowiek uprawiający sztukę” lub też po prostu - „artysta”.

Ale wracając do książki...

Mała dziewczynka Chiyjo mieszkająca ze swoimi rodzicami i starszą siostrą w małej japońskiej wiosce Yoroido po śmierci swej matki zostaje sprzedana do domu gejsz w Kioto w okręgu Gion. Choć ma dopiero dziewięć lat już ma pobierać nauki jak w przyszłości stać się gejszą. Wszystkie decyzje podejmowane są bez zgody dziewczynki, która bez słowa musi wypełniać polecenia dorosłych. Od tamtej pory wszystko się zmienia...

Świat jest dla niej obcy, a nowi domownicy w okiya niezbyt łaskawi. Dziewczynka na swój sposób próbuje poradzić sobie z brutalną rzeczywistością w jakiej przyszło jej żyć. Zanim po wielu trudach, przykrościach i wyrzeczeniach udaje jej się zostać znaną gejszą, Chiyjo przeżywa istne koszmary codziennej egzystencji w Gion. Bez pomocy przyjaciół, których poznaje na ścieżkach swego niełatwego życia, na pewno nie udałoby jej się osiągnąć pozycji, na jaką ciężko sobie zapracowała.

„Dzisiaj wiem, że nasz świat jest tylko falą w wielkim oceanie życia. Triumfy i cierpienia, nawet najczarniejsze, z czasem bledną niczym lawowane rozwodnionym tuszem na papierze.”

We wspomnieniach pojawia się też wątek młodzieńczej miłości do mężczyzny, który w przeszłości okazał Chiyjo trochę serca i zrozumienia. Pokazana została także ogromna rola przyjaźni, bez której w tamtym środowisku nie dałoby się przetrwać. Wydarzenia tak barwnie i ciekawie opisywane przez Chiyjo - Sayuri (dziewczynki po tym jak zostają gejszami zmieniają swoje imię i przybierają nazwisko swoich opiekunów z okiya) zostają wplecione w historię Japonii – czas Wielkiego Kryzysu, potem II wojnę światową i lata powojenne.
Jest to kolejna niezwykle interesująca książka ukazująca kulturę i surowe obyczaje Japonii, które jakże odbiegają od znanej nam rzeczywistości. Zawsze głęboko porusza mnie przedmiotowe traktowanie dzieci oraz rola kobiety sprowadzona na margines.
Dziewczyna, która z jednej strony ma niewiele do powiedzenia - może być albo żoną i matką dbającą o gospodarstwo, albo gejszą utrzymującą i zarabiającą na swoich opiekunów, z drugiej... musi być bardzo mądrą osobą, dobrą dyplomatką potrafiącą znaleźć się w każdej sytuacji lawirując na krętych ścieżkach życia.

„Czymże w końcu jest życie jak nie wiecznym sztormem, który zgarnia wszystko, co nam na chwilę dane, i zostawia na brzegu tylko nagie i poszarpane szczątki?”

Książka napisana jest bardzo przystępnym językiem, a czyta się ją bardzo przyjemnie. Liczne opisy dotyczące ubiorów i makijażu gejszy nie nużą, zostały przedstawione z niezwykłym polotem. Powieść z pewnością zasługuje na uznanie i można ją polecić każdemu, nie tylko osobom, które chcą bliżej poznać życie gejsz w Japonii I połowy XX wieku.

Naprawdę warto.

Nie ukrywam, że zdecydowałam się na tę książkę z uwagi na jej popularność wśród czytelników oraz na tematykę nawiązującą do kultury i obyczajów Kraju Kwitnącej Wiśni pierwszej połowy XX wieku. Historia opowiedziana została w formie wspomnień dawnej gejszy, która po wielu latach wraca pamięcią do tamtych trudnych czasów.

Na początek krótkie wyjaśnienie terminu GEJSZA. Otóż...