O czym jeszcze mógłbym więcej śnić po wyjściu z ogrodu rozchwianego burzą uczuć? Jakie marzenia chciałbym przywołać gdy widziałem samą wspaniałą Wenus zawieszoną nad skrajem nocy? Co jeszcze potrafi wychłostać moje serce tak dotkliwie, kiedy najpotężniejsze wichry wrażeń zrobiły to ze mną przed chwilą? Wydaje mi się, że po tym, czego doświadczyły moje zmysły, nic nie będzie podobnie smakować. Żadna inna poezja nie poruszy mnie tak samo i w tym samym kierunku. To niezwykłe przeżycie skosztowania silnego pchnięcia skierowanego w sam środek mojej duszy, może mnie uzależnić od tego typu uniesień. Ale nie mogę rozpaczać z tego powodu, widząc w jakie egzotyczne raje wprowadza mnie Paul Verlaine swoimi sentymentalnymi i przepojonymi melancholią wierszami. Wręcz przeciwnie, zamierzam przeć do przodu aby tylko dać się schwytać abstrakcyjnej mgle, pełnej namiętności o której tak często wspomina francuski poeta. Kiedy go czytam, to chcę wyłączyć umysł i ciało a żyć jedynie sercem. Czy to możliwe? Zapewniam Was, że tak.

Dzisiaj przydarzyło mi się coś szczególnego. Oczami wyobraźni zobaczyłem serce, które zostało przeszyte przez Verlaine’a ostrą lancą nieszczęścia tylko po to, aby powstało zupełnie odmłodzone i nowe uczucie. Tego dnia, podziwiając wierzby płaczące nad brzegami jeziora wypełnionego smutkiem, dotknąłem żalu. Zrozumiałem, że również bez udziału gniewu i miłości w człowieku może się nagromadzić tak wiele boleści, że starczyłoby na wypełnienie całej otaczającej nas próżni. To właśnie dzisiaj, przechadzając się po alejkach poezji Paula Verlaine’a, spojrzałem na lirykę przypominającą niezwykły ogród. Ta bardzo ekscentryczna odmiana parku zachwyciła mnie potężnym ładunkiem emocjonalnym, nagromadzonym w kielichach wodnych lilii zamykających się o zmroku. W ścianie ulewy, podczas której można wyobrazić sobie tysiące wydarzeń rozgrywających się właśnie za oknem. W pełni księżyca, przy wtórze której słychać rozmarzenie śpiących ptaków.

"Poezje" Paula Verlaine’a zawierają tak wiele tłumaczeń tych samych wierszy, że każdy znajdzie dla siebie elementy, które przykują swoją wrażliwością jego uwagę. I wcale nie trzeba wkładać dużo wysiłku, aby poczuć się jak w krainie pełnej tęsknoty za idealną miłością. Wiersze francuskiego poety stały się dla mnie wyznacznikiem nadziei na lepsze życie emocjonalne. Chciałbym, żeby ich głębia pomogła mi kształtować swoje odczucia wobec innych osób. Mam na myśli te wyższe uczucia w których główną rolę odgrywa serce. Poezja Verlaine’a to w pewnym sensie szkoła myślenia o miłości. Spojrzenie na nią w dość specyficzny i rzadko już spotykany sposób sprzed stu kilkudziesięciu lat, może nam pomóc w zrozumieniu najwyższych z możliwych uniesień.

Cóż jeszcze mógłbym dodać, kiedy poniższe słowa narobiły tak wiele zamętu w moim umyśle?

"Łzy padają w serce moje,
jak deszcz pada ponad miastem.
Jakież dziwne nieukoje
Przenikają serce moje?"

Wypada mi już jedynie trwać w szmerze obietnicy złożonej przez nadzieję, że to, co dzisiaj się przytrafiło, będzie się przydarzać częściej. Oby jak najwięcej tajemniczego świata przesyconego wonią miłości, przenikało do mojej zwyczajnej i z pozoru pustej egzystencji.

O czym jeszcze mógłbym więcej śnić po wyjściu z ogrodu rozchwianego burzą uczuć? Jakie marzenia chciałbym przywołać gdy widziałem samą wspaniałą Wenus zawieszoną nad skrajem nocy? Co jeszcze potrafi wychłostać moje serce tak dotkliwie, kiedy najpotężniejsze wichry wrażeń zrobiły to ze mną przed chwilą? Wydaje mi się, że po tym, czego doświadczyły moje zmysły, nic nie będzie...

8/10

8/10