Ale przynajmniej te dwie dziewczynki, […], w jakiś sposób dostrzegły istnienie innego świata, nawet jeśli nie do końca udało im się do niego wejść. Na wczesnym etapie życia zyskały świadomość - nie pamiętają już dlaczego i w jaki sposób - że kultura slumsów jest dla inteligentnego człowieka niewystarczająca. Większość moich inteligentnych pacjentów zdaje sobie z tego sprawę znacznie później. Po trzydziestce skarżą się na nieokreślone. uporczywe i głębokie niezadowolenie ze swej obecnej egzystencji. Minęły już ekscytacje młodości. W kulturze slumsów, kiedy kończy się 25 lat, najlepsze lata ma się już za sobą. Ich życie osobiste znajduje się, delikatnie rzecz ujmując, w nieładzie: mężczyźni płodzą dzieci, z którymi nie mają kontaktu albo mają go bardzo niewiele; kobiety, zajęte spełnianiem coraz bardziej autorytatywnych żądań tych samych dzieci, harują na źle opłacanych, nudnych i niestabilnych stanowiskach […], Rozrywki, które kiedyś zarówno mężczyznom jak i kobietom zdawały się tak atrakcyjne - wydawały się sensem całego życia - w pewnym wieku już nie prezentują się tak okazale. Inteligentni pacjenci stają się apatyczni, rozdrażnieni i niezadowoleni. Podejmują autodestrukcyjne, antyspołeczne i irracjonalne zachowania: za dużo piją, wdają się w bezsensowne kłótnie, rzucają pracę, kiedy tylko zaczyna ich ona męczyć, zadłużają się, żeby mieć na różne drobiazgi, wchodzą w jawnie katastrofalne relacje i zmieniają domy, jakby problem tkwił w ścianach, które ich otaczają. Diagnozą jest nuda, bardzo niedoceniony czynnik w wyjaśnianiu niepożądanych zachowań. Kiedy tylko słowo to zostaje wymienione, rzucają się na nie niemal z ulgą: natychmiast rozpoznają problem, choć wcześniej o nim nie pomyśleli. Tak, nudzą się - są znudzeni całą głębią swego jestestwa. Ale, pytają, dlaczego się nudzimy? Odpowiadam im, że nigdy nie korzystali ze swej inteligencji w pracy, w życiu osobistym ani w czasie wolnym, a inteligencja, kiedy się jej nie używa, jest poważną wadą - odgryza się.

Ale przynajmniej te dwie dziewczynki, […], w jakiś sposób dostrzegły istnienie innego świata, nawet jeśli nie do końca udało im się do niego...

Ani kariera, ani hobby, ani zainteresowania nie mogą konkurować z ekstazą sobotniej nocy, kiedy centrum miasta zamienia się w Sodomę i Gomorę z filmu klasy B, niezniszczoną przez Boga tylko dlatego, że (trzeba przyznać) na ziemi są jeszcze gorsze miejsca wymagające natychmiastowej eliminacji. (…) W powietrzu czuć atmosferę święta, ale i zagrożenia. Zapach tanich perfum miesza się z wonią jedzenia na wynos (smażonego i tłustego), zwietrzałego alkoholu i wymiocin. Młodzi ludzie – zwłaszcza ci z ogolonymi głowami oraz drobnymi metalowymi przedmiotami w nosach i brwiach – zezują ze złością na świat, jakby w każdej chwili obawiali się ataku z dowolnego kierunku, albo jakby zostali pozbawieni czegoś, do czego mieli prawo. Niebezpiecznie jest spojrzeć im w oczy dłużej niż na ułamek sekundy: dłuższy kontakt wzrokowy zostałby zinterpretowany jako wyzwanie, zaproszenie do agresywnej reakcji. (…) Niedawno miałem pacjentkę z trwale uszkodzonym wzrokiem. Grupa dziewcząt w klubie potłukła szklanki i pocięła jej twarz i szyję postrzępionymi krawędziami, ponieważ zbyt długo i ze zbyt intensywnym zainteresowaniem przyglądała się chłopakowi jednej z nich. (…) Ludziom stojącym w kolejce do klubu Ritzy nie przeszkadza krew; nie zepsuje im ona wieczoru. Migocący neon różowej żarówki rzuca na nich przerywane niesamowite światło, podczas gdy bramkarze przeszukują ich dwójkami, sprawdzając czy nie próbują wnieść noży, które na co dzień nosi przynajmniej połowa z nich.

Ani kariera, ani hobby, ani zainteresowania nie mogą konkurować z ekstazą sobotniej nocy, kiedy centrum miasta zamienia się w Sodomę i Gomor...

Doświadczenie nauczyło mnie, że zawieszanie osądu jest złe i okrutne, a nieosądzanie może w najlepszym razie stanowić objaw obojętności na cierpienie innych, a w najgorszym ukrytego sadyzmu. Jak można szanować ludzi jako członków rodzaju ludzkiego, jeśli nie oczekuje się od nich przestrzegania norm postępowania i prawomówności? Jak ludzie mają uczyć się na swoich błędach, kiedy nikt im nie powie, że mogą i powinni się zmienić? Nawet myszy laboratoryjne potrafią zmienić swoje zachowania a człowiek nie jest myszą i trudno im wyobrazić sobie bardziej pogardliwy sposób traktowania ludzi niż nieprzypisywanie im większej odpowiedzialności niż tym myszom.

Doświadczenie nauczyło mnie, że zawieszanie osądu jest złe i okrutne, a nieosądzanie może w najlepszym razie stanowić objaw obojętności na c...