Nie lubię lektur szkolnych. Pamiętam, jak nasza nauczycielka od polskiego zbuntowała się, gdy okazało się, że właśnie tej pozycji nikt nie przeczytał. Całą godzinę lekcyjną czytałem... I niestety się wciągnąłem.
Dlaczego niestety? Bo szczerze nienawidzę literatury wojennej i czytania o tych wszystkich przeżyciach w łagrach, gettach i obozach koncentracyjnych. Wszelkiej niesprawiedliwości jaka tam człowieka dopadła i ukazaniu jak podłym może być jeden człowiek wobec drugiego. Jacy bezduszni stajemy się w takich sytuacjach.
No i co? Książka mnie pochłonęła, choć zarazem bolało bardzo przedzieranie się z bohaterem przez "zaciśnięte szczęki świata".
W niektórych momentach, książka bywa druzgocąca, jak choćby rozmowa z Żydem, którego imienia teraz nie pamiętam.
Jak na lekcji opowiadała moja nauczycielka, próbowała ona jeść takie racje żywnościowe jak w łagrach i jadła te najlepsze- micha gęstej kaszy i bochen chleba na dzień. Powiedziała, że tak nie da się wyżyć. Zwyczajnie to nie były warunki dla człowieka.

Cóż, książka pokazuje nam sytuacje, w które nam, młodym Polakom ciężko się wcielić. Żyjemy w wolnym państwie, bez wojen, ale czytając czyjeś przeżycia z tamtego okresu, nie można przejść obojętnie.

Polecam książkę, bo jest to jedna z nielicznych pozycji w kanonie lektur obowiązkowych, którą czyta się jednym tchem i gdy już ją się zacznie, człowiek będzie chłonął przeżycia Grudzińskiego na każdej stronie.

Nie lubię lektur szkolnych. Pamiętam, jak nasza nauczycielka od polskiego zbuntowała się, gdy okazało się, że właśnie tej pozycji nikt nie przeczytał. Całą godzinę lekcyjną czytałem... I niestety się wciągnąłem.
Dlaczego niestety? Bo szczerze nienawidzę literatury wojennej i czytania o tych wszystkich przeżyciach w łagrach, gettach i obozach koncentracyjnych. Wszelkiej...