Wreszcie dobry polski komiks. Podziemny artysta Prosiak wraca z ujętym w nieco bardziej mainstreamowe ramy dziełem. Przyrządzone danie ma w sobie mnóstwo czarnego humoru, goryczy i zderzenia ze zwykłą codziennością. W porównaniu z wcześniejszymi pracami w tej dochodzi dojrzałość i czułość, których tak zawsze brakowało. Niektóre rozwiązania (neuroblastoma?) są nieco tanimi chwytami na poziomie samego opowiadania, choć w życiu, jeśli akurat są nim inspirowane, bywają wielkimi nieszczęściami. Czy inspirowane życiem prywatnym czy pogłębionym researchem środowiskowym, czy jednym i drugim - komiks dotyka wiele razy pewnych autentycznych, stricte ludzkich zachowań i sytuacji. Mamy wstyd z bycia biednym, życiowo średnio rozgarniętym, mamy pasję, która jest wykorzystywana przez innych, mamy budzący się bunt i przełamywanie strachu, by w końcu stanąć twarzą w twarz z rywalami. Są motywy groteskowe, ale trzymające się w konwencji (postać Lorda Solo), są nieźle podpatrzone historie obyczajowe. Komiks nie jest za specjalnym poznawczym trzęsieniem ziemi, a problemy w nim zawarte można znaleźć zarówno w filmach (filmy dokumentalne o Anvil lub Metallice), czy komiksach ("Fugazi"). Niemniej specyficzna, uwolniona mieszanka działa w tym przypadku naprawdę dobrze dzięki czemu bohaterów zapamiętuje się na dłużej, jak zresztą zawsze kiedy w nich odnajdziemy kawałki z siebie samych.

Wreszcie dobry polski komiks. Podziemny artysta Prosiak wraca z ujętym w nieco bardziej mainstreamowe ramy dziełem. Przyrządzone danie ma w sobie mnóstwo czarnego humoru, goryczy i zderzenia ze zwykłą codziennością. W porównaniu z wcześniejszymi pracami w tej dochodzi dojrzałość i czułość, których tak zawsze brakowało. Niektóre rozwiązania (neuroblastoma?) są nieco tanimi...