Wielogodzinne czekanie może być niezwykle inspirujące, chociażby z tego względu, że można pójść do jednej z księgarni gdzie można spokojnie usiąść i zagłębić się w świat myśli, nauki i fascynujących opowieści. Pewnego dnia mając podobną okazję, zajrzałem do książki Lisy Randall a dwie godziny później byłem już na 100 stronie, nie wiedząc kiedy mi ten czas umknął.

Tutaj pragnę podkreślić, że nie jestem znawcą. Nie studiowałem kierunków z dziedziny fizyki lub astronomii. Piszę jako wielki entuzjasta nauki i jako czytelnik innych dzieł. Nie będę też wyjaśniał po raz kolejny zagadnień książki. Nie ja tutaj jestem specjalistą.

Lisa Randall jest profesorem fizyki teoretycznej na Uniwersytecie Harvarda i napisała książkę z gatunku popularnonaukowego pod tytułem „Ciemna materia i dinozaury”. Książka ukazująca nie tylko bardzo ciekawą teorię o ciemnej materii, ale również opisująca drogę badań, nie tylko z dziedziny astronomii, ale również biologii, fizyki cząsteczkowej i geologii. Jest to świadectwo nauki, jej potęgi ale również pokazuje jak długą drogę muszą przejść naukowcy, aby swoją teorie można byłoby potwierdzić, ponieważ autorka nie tylko przedstawia swoją teorie ale również uwzględnia cały wachlarz metodyki badawczej, jak już pisałem z wielu dziedzin.

Książka jest podzielona na trzy części, z czego pierwsza jest przedstawieniem kosmologii. Część, przez którą zapragnąłem mieć tę pozycję dla siebie. Jako wielki entuzjasta astrofizyki, byłem wręcz zapatrzony w linijki tekstu, opisujące zjawiska zachodzące wiele lat świetlnych od Ziemi. Druga część opisuje sam układ słoneczny, jest również mowa o geologii i biologii, przy czym jest to najdłuższa część tej pozycji. Tutaj, z początku, książka zaczęła w moim odczuciu tracić impas, a wynikało to z tego, że nastawiłem się pozycję stricte astrofizyczną. Jednak wszystko co uwzględniła w tym rozdziale autorka było opisane w sposób przystępny, choć nie łopatologiczny. Badaczka czasami porusza zagadnienia czysto naukowe, stosując wyrażenia specjalistyczne i trzeba się w to wczytać aby się nie pogubić w tym naporze informacji, co nie jest przeszkodą, bo Lisa Randall tak inteligentnie operuje językiem pisanym, że czytelnik nie gubi się w tym świecie naukowej układanki. Pisząc, że straciła impas nie mam na myśli, że ta część jest napisana gorzej i nie byłem zafascynowany, wręcz przeciwnie, strony mi mijały jedna po drugiej, a ja traciłem rachubę czasu.
Ostatnia część to już szczegółowe przedstawienie samej teorii, ale nie będę jej teraz przedstawiał, gdyż nie na tym polega moja recenzja. Część podsumowująca jest zwieńczeniem tego dzieła.

Książki popularnonaukowe są mało popularne wśród społeczeństwa, a szkoda, bo takie pozycje jak ta, dają wiele do myślenia i wdrażają nam poczucie, że nie jesteśmy tylko baranami w tym pędzie. Pozwala nam się zatrzymać i przemyśleć pewne aspekty życia, a przecież my wszyscy powstaliśmy z pyłu, który wytwarzały miliardy lat temu gwiazdy. Można powiedzieć, że pochodzimy z kosmosu, jesteśmy dziećmi gwiazd. Ludzie mieszkający na planecie, która krąży wokół przeciętej gwiazdy. To my stawiliśmy czoła czemuś co jest niewyobrażalne a ludzie tacy jak Lisa Randall, ale też inni naukowcy, pozwalają zrozumieć to co bezkresne i zimne właśnie nam co sięgają po książki popularnonaukowe.
Samą pozycję polecam każdemu.

Wielogodzinne czekanie może być niezwykle inspirujące, chociażby z tego względu, że można pójść do jednej z księgarni gdzie można spokojnie usiąść i zagłębić się w świat myśli, nauki i fascynujących opowieści. Pewnego dnia mając podobną okazję, zajrzałem do książki Lisy Randall a dwie godziny później byłem już na 100 stronie, nie wiedząc kiedy mi ten czas umknął.

Tutaj...