Wreszcie, po latach, przeczytałam "Hollywood", które okazało się być dobrą powieścią. Dobrą, bo przypominającą swoją formą chaotyczny umysł samego narratora. Nie zawsze czytało mi się ją równie dobrze: jest trochę humoru, za chwilę trochę pijackiego bełkotu, co jakiś czas niespodziewana refleksja; w połowie akcja nabiera jednak tempa, a może po prostu potrzebowałam kilkudziesięciu stron, żeby przyzwyczaić się do "nierównego" sposobu narracji... Na pewno jest to powieść inna niż te, które przeczytałam dotychczas, więc mogę ją szczerze polecić, bo zawsze warto sięgnąć po coś odmiennego od naszych zwyczajowych lektur.

"W społeczeństwie kapitalistycznym przegrani tyrają dla zwycięzców, dlatego istnieje takie zapotrzebowanie na przegranych. Co ja o tym sądzę? Uważam, że tych problemów nie rozwiąże się na drodze politycznej i że do szczęścia zabraknie nam czasu".

"[P]ubliczność kinowa z byle powodu czuje się znieważona i sprowokowana. Czytelnicy powieści i opowiadań uwielbiają, kiedy się ich prowokuje i znieważa".

"Dla mnie (...) główną wytyczną życiową było unikanie ludzi jak ognia. Im mniej ich miałem w polu widzenia, tym lepiej się czułem" (tutaj Bukowski dosłownie opisał mnie).

Wreszcie, po latach, przeczytałam "Hollywood", które okazało się być dobrą powieścią. Dobrą, bo przypominającą swoją formą chaotyczny umysł samego narratora. Nie zawsze czytało mi się ją równie dobrze: jest trochę humoru, za chwilę trochę pijackiego bełkotu, co jakiś czas niespodziewana refleksja; w połowie akcja nabiera jednak tempa, a może po prostu potrzebowałam...