Cytrynowy sad nie jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością Lauanne Rice, więc spodziewałam się, że i tym razem emocje sięgną zenitu… I tak było.
Barwny i plastyczny język, jakim posługuje się autorka, sprawia, że pomimo trudnej tematyki, jej książki czyta się szalenie szybko…

W przypadku Cytrynowego sadu urzekły mnie opisy scenerii urokliwych Gór Santa Monica. Czytając, miałam przed oczami wzburzone fale oceanu, plażę oraz magiczny cytrynowy sad. Opisy zachwycają na każdym „kroku”, porywając czytelnika i przenosząc wprost do opisywanych wydarzeń.

Przyznam, że na ogół wolę, gdy w książce jest nieco więcej dialogów niż „zbitej” treści, jednak są takie tytuły, które bez długich opisów straciłyby na uroku. Cytrynowy sad idealnie wpasowuje się w ten „typ”. Opisów jest dużo, niekiedy są długie, ale ta magia, jaką w sobie mają, jest wprost nie do opisania… To po prostu się czuje, czytając…


Autorka w Cytrynowym sadzie porusza trudną tematykę, dotycząc utraconej miłości, relacji rodzinnych oraz niebezpieczeństw, jakie czyhają na nielegalnych imigrantów. Nietypowa mieszanka dała początek pięknej, choć tak naprawdę słodko-gorzkiej opowieści o losach Julii i Roberta oraz ich rodzin.
Lauanne Rice pokazała w książce różne odcienie i twarze miłości. Pokazała, jak trudno jest żyć ze świadomością, że nie zobaczymy już naszych najbliższych i jak trudno po takich wydarzeniach wrócić „do żywych”, jak spróbować odnaleźć równowagę i choć spróbować żyć normalnie…
To także obraz tego, do czego zdolni są ludzie w poszukiwaniu lepszego życia. Co są w stanie zrobić i co poświęcić, by odmienić los swój i swojej rodziny. Że zaryzykują nawet życiem, byleby mieć szansę… cień szansy… nowego, lepszego życia…
Narracja trzecioosobowa, jaką zastosowała autorka, dodawała również uroku całej opowieści. Sprawia, że książka jest lekka w odbiorze. Intryguje i wciąga od pierwszej strony… a każde kolejne sprawiają, że nie sposób się od niej oderwać.

Na uwagę zasługuje również piękna, subtelna okładka, która przyciąga wzrok i nie pozwala przejść obojętnie obok tej powieści.


Chciałam zwrócić uwagę na jeden minus, choć z perspektywy całości, doszłam do wniosku, że jest to jednak pozytyw. No, ale muszę o tym napisać… Więc... Strasznie drażnią mnie książki podzielone na nieregularne rozdziały – wiece, o czym mowa, prawda?. Jeden rozdział ma dziesięć stron, kolejny czterdzieści, następny dwadzieścia, „następny” następny sześćdziesiąt i nagle pojawiają się rozdziały kilkunastostronicowe. W przypadku Cytrynowego sadu, na początku lektury, doprowadzało mnie to do szewskiej pasji, gdyż jest to dość nie wygodne, jeśli trzeba przerwać gdzieś pośrodku takiego „tasiemca”, ale… No właśnie „ale”. Gdy już przebrnęłam przez te „szalone” rozdziały… Przepadłam…
Powiedzmy, że ta pierwsza „nieregularna” część daje takie poczucie spokoju, wyciszenia, natomiast te krótkie rozdziały wprowadzają dynamikę zarówno czytania, jak i wydarzeń rozgrywających się w książce, co kompletnie mnie kupiło… urzekło… pochłonęło… Zwał jak zwał… Po prostu się zakochałam.. Ach!


Podsumowując: Cytrynowy sad do gorzko-słodka opowieść o miłości, stracie i bólu, które przeplatają się z cudownymi, malowniczymi opisami. To książka, która pochłania czytelnika i na długo zapada w pamięć. Uniwersalna. Ponadczasowa. Taką, którą koniecznie trzeba przeczytać!


Gorąco polecam!

Cytrynowy sad nie jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością Lauanne Rice, więc spodziewałam się, że i tym razem emocje sięgną zenitu… I tak było.
Barwny i plastyczny język, jakim posługuje się autorka, sprawia, że pomimo trudnej tematyki, jej książki czyta się szalenie szybko…

W przypadku Cytrynowego sadu urzekły mnie opisy scenerii urokliwych Gór Santa Monica....