Dobra powieść jest jak rzeka, której nurt niesie nas przez kolejne strony. Nie wiemy ani skąd, ani dokąd biegnie ta rzeka, nie wiemy nawet co czeka nas za jej zakrętem. Płynie swobodnie i lekko, jakby od niechcenia, żeby za chwilę zamienić się w rwący potok wypełniający wyschłe koryta naszej wyobraźni. Płynie przez krainy tego świata i wszystkich innych, mówi wieloma językami. Bezwiednie rzucamy szalupę naszej świadomości na jej niespokojne fale i dajemy się im ponieść. Płyniemy naszą łódką ciekawi, co przyniesie kolejny łuk rzeki, nad rzeką zwisają gałęzie drzew rosnących u brzegu. Ich owoce mają bajeczne kształty i kolory, a smakują uczuciami; jedne są cierpki i kwaśne, inne są gorzkie, a jeszcze inne mają słodko – mdły smak wspomnień. Do niektórych podpływamy rwąc kiście krągłych jagód radości i żartu, zatrzymujemy się na dłużej liżąc soczyste jabłka nostalgii. Rzeka płynie jednocześnie wieloma strumieniami, rozdziela się i łączy niepostrzeżenie, mniejsze strumyki wpadają do większych, tu i ówdzie wybija nowe źródełko, które łączy się z wielką rzeką. Ta rzeka nie zanika nawet kiedy wpada do morza naszych myśli, zostaje tam na zawsze. „Kronika ptaka nakręcacza” jest jak ta rzeka.

Dobra powieść jest jak rzeka, której nurt niesie nas przez kolejne strony. Nie wiemy ani skąd, ani dokąd biegnie ta rzeka, nie wiemy nawet co czeka nas za jej zakrętem. Płynie swobodnie i lekko, jakby od niechcenia, żeby za chwilę zamienić się w rwący potok wypełniający wyschłe koryta naszej wyobraźni. Płynie przez krainy tego świata i wszystkich innych, mówi wieloma...