To jest właśnie Follett w najlepszych wydaniu, jakiego bardzo lubię. W książce jest wszystko, troszkę miłości, trochę więcej sensacji, dużo akcji, dobrzy i bardzo źli bohaterowie. Jest też tajemnica, która wydaje się nie do rozwiązania, a potem okazuje się, że rozwiązanie jest bardzo proste. W przypadku Folletta chyba po raz pierwszy spotkałam się z powieścią, którą można podciągnąć pod thriller medyczny, ale całkiem zgrabnie tutaj wyszedł.

Oczywiście książka ma troszkę wad, ale są one tego kalibru, że nie psuły mi przyjemności czytania. „Trzeci bliźniak" jest między innymi domyślny, od początku wszytko zmierzało w określonym kierunku, czytelnik bardzo łatwo mógł domyśleć się dalszych perypetii, ale w moim przypadku dostarczało mi tylko większego dreszczyku emocji z racji tego, że polubiłam głównych bohaterów i wiedząc, że za chwilę spotka ich coś złego gryzłam paznokcie z poczucia bezsilności. Do tego stopnia podobała mi się ta książka, że nawet błędy- chyba tłumacza- typu „kobieta była żonata” tylko mnie bawiły, a nie irytowały. No i każdy kto zna choć trochę twórczość KF wie, że stosuje on szczęśliwe zakończenia, spokojnie więc mogłam zmierzać do ostatnich stron optymistycznie wierząc, że jednak świat nie jest takim beznadziejnym miejscem.

Sam pomysł był bardzo ciekawy i tu muszę przyznać autorowi, ze mnie zaskoczył, spodziewałam się czterech „bliźniaków”, a nie aż tylu. Wiem, ze z racji samego gatunku książka nie zalicza się do dzieł, ambitna też nie jest, ale rozrywka świetna.

To jest właśnie Follett w najlepszych wydaniu, jakiego bardzo lubię. W książce jest wszystko, troszkę miłości, trochę więcej sensacji, dużo akcji, dobrzy i bardzo źli bohaterowie. Jest też tajemnica, która wydaje się nie do rozwiązania, a potem okazuje się, że rozwiązanie jest bardzo proste. W przypadku Folletta chyba po raz pierwszy spotkałam się z powieścią, którą można...