Problem z pamiętnikiem Hanki Zach polega na tym, że nie wiadomo, co jest prawdą, a co zmyśleniem. O ile autorka (15-latka w chwili pisania) rzeczywiście mogła być zafascynowana niemieckimi żołnierzami, to opowieści o podbijaniu ich serc albo o porwaniu przez niemieckiego generała są już raczej wymysłem nadpobudliwej panny. Co więcej, te rewelacje kłócą się z uczęszczaniem na tajne komplety i przebąkiwaniem o tajnej organizacji.

Przekonuje mnie natomiast Hanka jako dziewczyna, która z powodu wojny nie może w pełni korzystać z uroków życia: najadać się do syta, bawić się, podróżować, leniuchować. To nie jest dziewczyna z ambicjami, prędzej rozpuszczona siksa. Chwilami w zapiskach pojawiają się uwagi dot. życia w okupowanej Warszawie i są to ciekawe przebłyski, niestety chyba czasem nie do końca zgodne z prawdą.

Trudno traktować pamiętnik Hanki Zach jako dokument, dla mnie to raczej ciekawostka. Zastanawia mnie też redakcja książki: kilkakrotnie błędnie przetłumaczono na polski niemieckie wyrażenia, kilka razy w przypisach stwierdza się, że fragment jest niejasny, chociaż chodzi o zwykłe literówki w prostych niemieckich słowach.

Problem z pamiętnikiem Hanki Zach polega na tym, że nie wiadomo, co jest prawdą, a co zmyśleniem. O ile autorka (15-latka w chwili pisania) rzeczywiście mogła być zafascynowana niemieckimi żołnierzami, to opowieści o podbijaniu ich serc albo o porwaniu przez niemieckiego generała są już raczej wymysłem nadpobudliwej panny. Co więcej, te rewelacje kłócą się z uczęszczaniem...