Poczwarka była moją pierwszą książką tej autorki. Przyznaje się bez bicia, że nie czytam utworów polskich autorów. Tu był wyjątek, koleżanka bardzo poleciła mi ta książkę, więc pomyślałam czemu nie:). Poczwarka wywarła na mnie niesamowite wrażenie. W książce zawarta jest historia rodziny, w której pierwsze dziecko urodziło się z zespołem Downa. Autorka w jakże rzeczywisty sposób przedstawiła stosunek rodziców do dziecka. Ojciec powoli starał się całkowicie odizolować od dziecka, które chciał oddać, ponieważ było chore oraz od swojej żony. Matka dziecka starała się jak mogła, lecz ona też jak widać miała czasem dość. Bardzo podobało mi się sfinalizowanie całej tej opowieści. Ojciec oskarżał matkę o to, że dziecko jest to jej wina, że na pewno ktoś w jej rodzinie był chory. A tu bach! Jego rodzony brat był chory i to on tak naprawdę przenosił "wadliwy" materiał genetyczny. Jak to zwykle w życiu bywa na skruchę jest już za późno i dziecko na końcu umiera pozbawione "prawdziwej" miłości ojcowskiej. Bardzo podobały mi się opisy myśli dziewczynki, która za swoje ulubione miejsce uznała o ile dobrze pamiętam strych.
Książkę oczywiście polecam, takie rzeczywiste podejście do życia bez zbędnego koloryzowania. Książka raz przeczytana a naprawdę wpada w pamięć. Polecam!

Poczwarka była moją pierwszą książką tej autorki. Przyznaje się bez bicia, że nie czytam utworów polskich autorów. Tu był wyjątek, koleżanka bardzo poleciła mi ta książkę, więc pomyślałam czemu nie:). Poczwarka wywarła na mnie niesamowite wrażenie. W książce zawarta jest historia rodziny, w której pierwsze dziecko urodziło się z zespołem Downa. Autorka w jakże rzeczywisty...