U Murakamiego nawet zwykłe, codzienne czynności i przedmioty stają się niepokojąco dziwne. Tak też jest w zbiorze tych sześciu opowiadań, które wiąże motyw tego samego trzęsienia ziemi. Lecz za każdym razem podejście następuje od innej strony, każdy z bohaterów mierzy się ze swoją indywidualną tajemnicą. Nadal mamy bowiem niby tą samą współczesną japońską rzeczywistość,ale niepostrzeżenie wpływa do niej istna magia. I czasami okazuje się, że ma ona źródło nie gdzie indziej jak w naszym wnętrzu... Każda z tych sześciu historii jest doskonała, każdą czyta się na jednym tchu, mnie zupełnie one oczarowały. Tak, wiem, nie wszyscy lubią Murakamiego, nawet na LC spotykam wytrawnych czytelników (i krytyków), którzy nie mogą się do niego przekonać, choć są głęboko wnikliwymi odbiorcami literatury. No cóż, jako ludzie i jako czytelnicy naturalnie się między sobą różnimy i być może nasza każdorazowa odrębność sprawia, że pewne sprawy odczuwamy inaczej. Zwłaszcza gdy dotyczy to materii tak delikatnej i nieuchwytnej jak gust literacki.
"Wszystkie boże dzieci tańczą" przeczytałem po raz drugi(pierwszy raz osiem lat temu, gdy nawet nie przypuszczałem, że kiedyś będę się dzielił swoimi opiniami z innymi użytkownikami portalu czytelniczego).
I jak to u mnie zwykle bywa, właśnie ta powtórna lektura, mniej śpieszna, bardziej uważna pozwoliła mi pełniej rozkoszować się tekstem.

U Murakamiego nawet zwykłe, codzienne czynności i przedmioty stają się niepokojąco dziwne. Tak też jest w zbiorze tych sześciu opowiadań, które wiąże motyw tego samego trzęsienia ziemi. Lecz za każdym razem podejście następuje od innej strony, każdy z bohaterów mierzy się ze swoją indywidualną tajemnicą. Nadal mamy bowiem niby tą samą współczesną japońską rzeczywistość,ale...