Edward wrócił na stałe do Forks, a Bella mu wszystko wybaczyła. Jej życie mogłoby płynąć tak jak przed wyjazdem ukochanego, gdyby nie to, że w ciągu kilku ostatnich miesięcy zaprzyjaźniła się z Jacobem Blackiem — wilkołakiem, który nienawidzi chłopaka i nie potrafi zrozumieć, dlaczego ona tak szybko mu wybaczyła. Bella stara się dokonać niemożliwego: nadal chodzić z wampirem i jednocześnie przyjaźnić się z Jacobem. Jednak uczucia nie są jej jedynym problemem. Znów grozi jej śmiertelne niebezpieczeństwo. Victoria nadal pragnie zemsty, a w pobliskim Seattle pojawia się armia nowonarodzonych wampirów…

To już trzecia i jak na razie przedostatnia część sagi. Trzeba przyznać jedno: widać poprawę w pisaniu Stephenie. Nie bez powodu mówi się, że trening czyni mistrza. Także w pisaniu, co mogę powiedzieć również w moim przypadku. Ale najważniejsze jest to, że jest poprawa u autorki książki. Pomysły jej się nadal nie wyczerpały, książka wciąga, czyta się ją o wiele przyjemniej od wcześniejszych części. Zasługa w tym również dzięki dialogom, które nie są już tak bezsensowne i dziecinne jak bywały w „Zmierzchu” czy „Księżycu w Nowiu”.

Bella na początku książki obiecała ojcu, że zachowa równowagę między chłopakiem a „resztą znajomych”, czyli Jacobem. Na szczęście ta równowaga została zachowana, dzięki niezależnie od tego w jakim „teamie” czytelnik się znajduje, znajdzie coś dla siebie. Jest również wiele scen, kiedy Edward i Jacob bywają w tym samym pomieszczeniu i ze sobą rozmawiają. Ale najciekawsze w tej książce jest co innego: przeszłość. Poznajemy historię Rosalie i Jaspera, opowiadają, jacy byli dawniej i jak stali się wampirami. Przy czym Jasper nie kończy na przemianie — w jego przypadku to początek historii. Oprócz tego poznajemy legendy plemienne Quilletów, które Jacob w „Zmierzchu” tylko pobieżnie opowiedział je Belli. Tu są podane wszystkie szczegóły. I one bardzo mi się podobają. Jedno trzeba przyznać autorce: wyobraźnię to ona na pewno posiada.

Bella miejscami znów mnie irytowała, a czasami jej zachowanie czy słowa mnie bawiły. Mimo że nie powinny mnie śmieszyć. Zacytowałabym co, ale zapomniałam to sobie zaznaczyć. Idealny Edzio też czasami był denerwujący. Jest taki… nierealny. Najbardziej lubię Jacoba, głównie dlatego, że jako bohater jest pokazany zarówno z zaletami jak i wadami. Na zakończenie powiem tylko tyle, że „Zaćmienie” jest dużo lepsze od poprzednich części. Nie jest to arcydzieło, ale jak na tego typu literaturę, to jest dobrze.

Edward wrócił na stałe do Forks, a Bella mu wszystko wybaczyła. Jej życie mogłoby płynąć tak jak przed wyjazdem ukochanego, gdyby nie to, że w ciągu kilku ostatnich miesięcy zaprzyjaźniła się z Jacobem Blackiem — wilkołakiem, który nienawidzi chłopaka i nie potrafi zrozumieć, dlaczego ona tak szybko mu wybaczyła. Bella stara się dokonać niemożliwego: nadal chodzić z...