To będzie prawdopodobnie najtrudniejsza recenzja, jaką przyszło mi napisać. Kiedy otrzymałam propozycję zrecenzowania książki "Orgazmokalipsa", wszystko – od tytułu, poprzez okładkę, aż po opis – aż krzyczało, żebym dała sobie z nią spokój. Postanowiłam jednak nie ulegać uprzedzeniom, bo przecież nie powinno oceniać się po pozorach, nie ocenia się książki po okładce, itd. Żywiłam nadzieję, że może jednak czymś zostanę przyjemnie zaskoczona. Jeszcze nigdy tak bardzo się nie pomyliłam.

"Orgazmokalipsa" to zbiór opowiadań, których bohaterem jest Hubert – metalowiec z brzuszkiem i burzą długich, czarnych włosów, właściciel złośliwego, gadającego kota, Wikarego. W każdym z opowiadań spotykają go przedziwne przygody i grozi mu niebezpieczeństwo z rąk niespotykanych potworów, demonów i tego typu stworzeń. Z opresji nie wyszedłby cało, gdyby nie wiekowa sąsiadka, czarownica Euzebia, która mimo wieku z lubością zasłuchuje się w ciężkich brzmieniach, nosi skórę i makijaż w odcieniach czerni. Bohaterowie książki są nietuzinkowi, charakterystyczni i to w zasadzie jedyna rzecz, jaką mogę pochwalić. Reszta, niestety, mnie nie powaliła.

"Orgazmokalipsa" określana jest jako horror humorystyczny. Czyli, jak rozumiem, w zamyśle książka miała być trochę straszna, trochę śmieszna, maksymalnie przerysowana. Zacznijmy od końca. Przerysowana jest totalnie – od bohaterów, poprzez ich przygody, po dialogi. Lektura tej pozycji była jak zanurzenie się w oparach absurdu. Humor jest, co tu dużo mówić, bardzo niskich lotów. Bazuje on przede wszystkim na tym, co może wyjść z ludzkiego ciała – rzyganie, pierdzenie, dłubanie w nosie, wytryski, bekanie, plucie – do wyboru, do koloru. Ubaw "po pachy", nie zaśmiałam się ani razu. Dreszczyku grozy też próżno szukać. Zatrważający był tylko poziom zażenowania i zdegustowania, jaki odczuwałam podczas lektury.
Język jest prosty, często wręcz potoczny, a nawet wulgarny. Bohater swoje rozważania często zaczyna od „taa,...”, „no tak,...”, „a tak na marginesie...”, nadużywa słowa „niemożebnie” – to mnie trochę drażniło. W tekście znaleźć można także takie kwiatki, jak "fonetyczne" zapisy zdań po angielsku, od których aż bolą oczy.

Każde z opowiadań zbudowane jest na tym samym schemacie, różnią się tylko ich obficie skąpane w absurdzie okoliczności, obrzydliwości, które im towarzyszą i niebezpieczeństwo, jakie im grozi. Hubert wpada w tarapaty lub jest świadkiem dziwnych wydarzeń. Mimo iż przeżył niejedną podobną przygodę, z uporem maniaka ciągle wierzy, że ma przywidzenia, które określa mianem "halunów" wywołanych przez grzybki lub gaz. Z opresji zawsze ratuje go Euzebia i za każdym razem Hubert zapomina, że wiekowa staruszka jest czarownicą, za każdym razem także rzeczona staruszka przypomina mu, że drzemie w nim uśpiona moc. Każdorazowo Euzebia przegania danego potwora/demona/upiora za pomocą dziwnych rytuałów i absurdalnych zaklęć rodem z przedszkolnej wyliczanki. I to tyle.

Nie ważne, czy Hubert musiał zmagać się z demonami, które uwięziły jego dziewczynę, opętały ciasto albo sprowadziły na ludzi orgazmokalipsę, nie ważne, czy musiał pokonać kosmitę, który rzucił klątwę glutów, czy też zmierzyć się z armią zombie pod dowództwem powstałego z grobu Lenina – jego przygody w najmniejszym stopniu mnie nie porwały. Wręcz przeciwnie, była to w większości droga przez mękę. Jeszcze nigdy nie przeżyłam takiego rozczarowania książką i jeszcze nigdy nie czytałam czegoś, co w mojej ocenie byłoby tak złe. Z przykrością muszę stwierdzić, iż ten zbiór opowiadań jest najgorszą książką, jaką czytałam w życiu.

Moja "przygoda" z "Orgazmokalipsą" nauczyła mnie jednego – muszę bardziej ufać swojej intuicji i jeśli podpowiada mi, że nie powinnam sięgać po jakiś tytuł, lepiej jej posłuchać. Tej książki nie polecam.

Tekst pochodzi z mojego bloga (w poście na blogu dodatkowo garść cytatów z książki): http://zaczytana-dolina.blogspot.com/2016/09/orgazmokalipsa-krzysztof-t-dabrowski.html

To będzie prawdopodobnie najtrudniejsza recenzja, jaką przyszło mi napisać. Kiedy otrzymałam propozycję zrecenzowania książki "Orgazmokalipsa", wszystko – od tytułu, poprzez okładkę, aż po opis – aż krzyczało, żebym dała sobie z nią spokój. Postanowiłam jednak nie ulegać uprzedzeniom, bo przecież nie powinno oceniać się po pozorach, nie ocenia się książki po okładce, itd....