Autorka całe swoje dzieciństwo i wczesną młodość spędziła w sekcie Dzieci Boga. W wieku 23 lat udało jej się uciec. Podejmując decyzję o ucieczce nie wiedziała nic o życiu poza sektą i nie miała formalnego wykształcenia. Mimo tych braków udało jej się ułożyć swoje życie grupa. Więcej nt. życia w seksie przeczytacie w szokującej książce pt. „Córki Dzieci Boga”. Recenzja znajduje się na blogu https://fascynujacyswiatksiazki.blogspot.com.
„Droga, którą jadę” jest to książka, w której Juliana Buhring opisuje swoją podróż dookoła świata na rowerze. Jak dowiadujemy się z treści autorka postanowiła pobić rekord Guinnessa objeżdżając świat rowerem. Dokonując tego w zaledwie 152 dni przejeżdżając 29 070 km. Impulsem do dokonania tego niesamowitego wyczynu jest niespodziewana śmierć ukochanego. Wyjeżdża po kilkumiesięcznym przygotowaniu z 4000 euro w kieszeni na podarowanym rowerze, którego nazwała „Pegasus”. W drodze musi zmagać się z jego usterkami i korzystać z serwisów rowerowych. Trasa przejazdu momentami bywa bardzo trudna, ponieważ musi pokonywać także pasma górskie oraz radzić sobie z niesprzyjającą pogodą. Kobieta na swojej drodze spotyka życzliwych i otwartych ludzi co pomaga jej radzić sobie z trudnościami fizycznymi, psychicznymi oraz wyczerpaniem trudną trasą. Ci ludzie są dla niej ogromnym wsparciem. Jadąc przez świat kilkukrotnie nocuje u znajomych, którzy w dzieciństwie i wczesnej młodości byli w przeszłości członkami sekt. Jednocześnie Juliana musi pamiętać o przestrzeganiu zasad narzuconych przez Księgę Rekordów Guinnessa. Po przejechaniu prawie 15 000 km wjeżdża do Azji Południowo – Wschodniej. Autorka wspomina, że spędziła w tym regionie świata prawie 4 lata swojego dzieciństwa, który traktuje jak swój dom. Przejeżdżając przez Azję myśli o swoim zmarłym ukochanym i o tym, o czym rozmawiali. W tych rozważaniach przytacza piękny cytat o samotności wypowiedziany przez mężczyznę. A mianowicie: „Sądzę, że samotność w mniejszym stopniu jest świadomym wyborem niż nieuchronnym efektem ubocznym pewnych wyborów życiowych” (str. 174). Gdy kontynuuje podróż jego słowa nabierają dla niej nowego znaczenia. Mimo pomocy i życzliwości ludzi kobieta czuje się samotna. Rzadki kontakt z ludźmi ma na nią wpływ także po zakończeniu podróży. Juliana nie potrafi nawiązać kontaktu i relacji z innymi. W swojej książce autorka wspomniała o kolejnym wyzwaniu. Tym razem był to wyścig z Londynu do Stambułu. Pokonała 3400 km w 12 dni. Na metę dojechała na 9 miejscu w klasyfikacji ogólnej. W tym wyścigu była jedyną kobietą.
Książka napisana jest w formie pamiętnika. Cechuje ją prosty język. Autorka zdecydowała się na wyczyn, którego nie dokonała jeszcze żadna kobieta. Autorka udowadnia, że jeśli chcemy możemy dokonać niemożliwego. Samotnej kobiecie trudno pokonać tak długą trasę w pojedynkę. Juliana pokazu, że można, lecz nie bez nieprzyjemnych incydentów. W trakcie podróży goszczą ją byli członkowie sekt. Treść książki zawiera również jej wspomnienia związane z życiem w Rodzinie. Na przykładzie autorki widzimy jak decyzje dorosłych wpływają na nasze życie, sposób myślenia, decyzje i postępowanie. To działa na naszą korzyść lub nie. Książka skłania nas do refleksji i pochylenia się nad swoim życiem. Przemyślenia autorki prowokują do odwagi w realizacji marzeń. Pamiętnik popycha do życia teraźniejszością.

Autorka całe swoje dzieciństwo i wczesną młodość spędziła w sekcie Dzieci Boga. W wieku 23 lat udało jej się uciec. Podejmując decyzję o ucieczce nie wiedziała nic o życiu poza sektą i nie miała formalnego wykształcenia. Mimo tych braków udało jej się ułożyć swoje życie grupa. Więcej nt. życia w seksie przeczytacie w szokującej książce pt. „Córki Dzieci Boga”. Recenzja...