Kiedy się jest pod wielkim wrażeniem książki, którą się przed chwilą przeczytało, ciężko pozbierać myśli i wybrać najwłaściwsze słowa, które by opisały świeże odczucia. Ja niestety słyszę jedynie krzyk, lament i płacz kobiety, umierającej na chorobę nowotworową. To zapis szaleństwa organizmu chorego człowieka ale też jego duszy, która nie może wybaczyć sobie że istnieje pośród wielkiej ludzkiej nędzy. Przypomina to spowiedź kogoś, kto ma coraz mniej czasu na życie bo jego własna egzystencja kurczy się z dnia na dzień. To okrutne, nieludzkie, muszę znosić każdą przeczytaną kartkę którą naznacza ból. Jednak pomimo tego lubię to, śmiem twierdzić że tragiczne powieści są najpiękniejsze.

Wyśmienita i cierpka proza Johna Maxwella Coetzee jak zwykle poruszyła moje najskrytsze obawy, wywołała niepokój, który jest dla mnie tak wciągający. Ten południowoafrykański pisarz porusza temat umierającej na raka kobiety, której powolne odejście ze świata żywych napełnia każdą jej jeszcze żywą tkankę cierpieniem. Nie odczuwa ona jedynie zwykłego fizycznego bólu. To również gehenna jej umysłu, wszystkimi swoimi zmysłami odczuwa ona niesprawiedliwość świata. Buntuje się przed tym, ale cóż może zrobić sama, jest tylko schorowaną i starą osobą której miesiące są policzone. Powieść jest utrzymana w formie listu do córki przebywającej zagranicą.

Coetzee maluje pejzaż przemocy w kraju, w którym w walce z policją umierają na ulicach dzieci. Ta niepotrzebna śmierć to symbol apartheidu, który gnębił w tym okresie Republikę Południowej Afryki. Tym samym pisarz uwypukla dwa oddzielne problemy. Jednym z nich jest rasizm, drugi to skarga ludzi starszych pozbawionych opieki najbliższej rodziny. Noblista zapowiada nadejście wieku żelaza, w którym wszyscy ludzie z żelaza wstaną ze swoich grobów. Oczywiście jest to przenośnia bardzo dobrze oddająca ówczesne problemy czarnoskórych mieszkańców RPA.

Nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego, jak wielkie znaczenie może mieć śmierć w otoczeniu miłości. Tutaj tego braknie. Kobiecie pozbawionej kontaktu z rodziną w tych ostatnich chwilach towarzyszy jedynie kloszard sam mający ze sobą ogromne problemy. Może w tym wypadku autor postrzega to w ten sposób, że śmierć jest naszą własnością i nie musimy nią obarczać naszych bliskich. Bohaterka książki będąc zniecierpliwiona czekaniem na koniec swojej przedłużającej się agonii, sama musi patrzeć na umieranie dzieci.

"Chorujemy przed śmiercią po to, byśmy mogli odwyknąć od własnego ciała". Ten cytat poruszy pewnie niejedną osobę. To dogasające wołanie o odrobinę miłości i jednoczesne pogodzenie się z tym, że każdy z nas stanie przed tym faktem.

Kiedy się jest pod wielkim wrażeniem książki, którą się przed chwilą przeczytało, ciężko pozbierać myśli i wybrać najwłaściwsze słowa, które by opisały świeże odczucia. Ja niestety słyszę jedynie krzyk, lament i płacz kobiety, umierającej na chorobę nowotworową. To zapis szaleństwa organizmu chorego człowieka ale też jego duszy, która nie może wybaczyć sobie że istnieje...