Zapisać znaczy zrozumieć

Książka Ha­rukiego Mu­raka­mi pt. "Nor­we­gian Wood" jest dla mnie ut­wo­rem po­nad­cza­sowym - nie sta­je się nud­na na­wet po wielok­rotnym przeczy­taniu, a wspom­nienie losów główne­go bo­hate­ra to­warzyszy mi od wielu lat.

http://www.youtube.com/watch?v=lY5i4-rWh44

Tym, co od ra­zu przy­kuwa uwagę, jest już sam ty­tuł książki. Wier­ny swoim mu­zycznym pas­jom Mu­raka­mi świado­mie wy­korzys­tał mo­tyw ut­wo­ru "Nor­we­gian Wood" gru­py The Beat­les, sta­nowiący sym­bol lat 60. XX wieku.Tam­ten ok­res, ko­jarzo­ny ze stu­den­cką re­woltą i utożsa­miany ze społeczno-po­lityczny­mi prze­miana­mi na świecie, również w Ja­ponii od­cisnęło swe piętno.
W "Nor­we­gian Wood" na każdym kro­ku na­poty­kamy od­niesienie do mu­zyki będącej tłem dla opo­wiada­nej his­to­rii. Owe sko­jarze­nia stają się kanwą, na której zos­tała zbu­dowa­na fa­buła. Przed­sta­wiona w po­wieści mu­zyka sta­nowi dla główne­go bo­hate­ra pre­tek­st do wspom­nień, jest swoistą układanką ele­mentów, które is­tnieją tyl­ko dzięki wza­jem­nym in­te­rak­cjom.
"Nor­we­gian Wood" to opo­wieść o trud­nym doj­rze­waniu w niełat­wej, ja­pońskiej rzeczy­wis­tości. Głównym bo­hate­rem jest stu­dent To­ru Wa­tana­be, w które­go oso­bie bez tru­du roz­pozna­jemy sa­mego auto­ra. Za­tem tę książkę możemy pos­trze­gać ja­ko auto­biog­ra­fię Mu­raka­miego. Świad­czy o tym po­dobieństwo losów główne­go bo­hate­ra i biog­ra­fii pi­sarza oraz pro­wadzo­na w pier­wszej oso­bie nar­racja, realis­tycznie nak­reślająca ra­my po­wieści.
Na pozór wy­daje się, że główny wątek opo­wieści sta­nowi his­to­ria miłos­na. W tym wy­pad­ku trze­ba go jed­nak trak­to­wać ja­ko pre­tek­st nar­ra­cyj­ny do uka­zania uni­wer­salnych prawd o życiu. Kiedy głębiej wnik­niemy w lek­turę, od­naj­dziemy w niej ref­lek­sję o prze­mija­niu, o za­nika­niu wspom­nień, o gorącej chęci zat­rzy­mania te­go, co w nas ulot­ne. To także wnik­li­wa ana­liza te­go, jak młody człowiek radzi so­bie z od­najdy­waniem siebie w otaczającej go rzeczy­wis­tości.
Po­wodem, dla które­go główny bo­hater chce spi­sać wspom­nienia, bo wokół nich toczy się cała opo­wieść, jest - pa­radok­salnie - ich za­nik. Autor wra­ca pa­mięcią do ważnych wy­darzeń z przeszłości i mówi: Aby coś zro­zumieć, muszę naj­pierw spróbo­wać to za­pisać. To­ru zma­ga się z od­kry­ciem na no­wo znaczeń ta­kich słów jak miłość, przy­jaźń, sa­mot­ność, seks, cho­roba psychiczna, sta­rość, małżeństwo.
W "Nor­we­gian Wood" naj­bar­dziej zas­ka­kuje niety­powa dla auto­ra szczegółowość opisów. W do­tychcza­sowych po­wieściach - pat­rząc na rok 2011 - Ha­ruki Mu­raka­mi bar­dzo oszczędnie ope­rował de­tala­mi. W tym wy­pad­ku nar­racja zos­tała na­syco­na kon­kre­tami, świad­czy o tym cho­ciażby skru­pulat­ny opis życia stu­den­ckiego w aka­demi­ku. In­nym atu­tem po­wieści wy­daje się częste sto­sowa­nie re­tar­dacji (opóźnienie biegu ak­cji). Mu­raka­mi dos­ko­nale wie, jak opo­wiadać his­to­rię, by za­cieka­wić czy­tel­ni­ka.
W książce nic nie jest po­wie­dziane wprost. Do­tyczy to także wspom­niane­go wątku miłos­ne­go, uka­zane­go w sposób wielo­wymiaro­wy. Autor niez­wykle spraw­nie i fi­nezyj­nie pro­wadzi czy­tel­ni­ka przez uczu­ciowe roz­terki bo­hater, zmusza nas do zaan­gażowa­nia się w opo­wieść, po­zos­ta­wiając przy tym sze­roki mar­gi­nes na własną in­ter­pre­tację. Py­tania za­dawa­ne przez To­ru są sta­wiane w ta­ki sposób, żebyśmy bez tru­du mog­li się z ni­mi utożsa­mić. Ma­my poszu­kiwać włas­nych od­po­wie­dzi i czy­tać... między wier­sza­mi.

Zapisać znaczy zrozumieć

Książka Ha­rukiego Mu­raka­mi pt. "Nor­we­gian Wood" jest dla mnie ut­wo­rem po­nad­cza­sowym - nie sta­je się nud­na na­wet po wielok­rotnym przeczy­taniu, a wspom­nienie losów główne­go bo­hate­ra to­warzyszy mi od wielu lat.

http://www.youtube.com/watch?v=lY5i4-rWh44

Tym, co od ra­zu przy­kuwa uwagę, jest już sam ty­tuł książki. Wier­ny swoim...