Mam 14 lat, można więc powiedzieć, że jestem nastolatką, przechodzę okres buntu i tak dalej. Czytałam wiele opinii, w których widniało zdanie "Chyba za późno zabrałam się za czytanie tej książki". Tak więc ja zrobiłam to w odpowiednim momencie mojego życia.
Zgadzam się z większością wypowiedzi na temat powieści. Holden zachowuje się infantylnie, krytykuje każdego poznanego/wspomnianego przez siebie człowieka (wyjątkami są Alik, Pheobe i Jane), nienawidzi całego świata. Wydaje mi się, że robi z każdej błahostki wielki problem, jest rozpuszczony do granic możliwości i zachowuje się jak naburmuszony 10latek. Jego "rozmyślenia" na temat życia, dorosłych i w ogóle całego świata nic szczególnego nie wniosły do mojego życia. Oprócz tego, że dość długo zastanawiałam się, czy to możliwe, by istniała na świecie osoba równie rozgoryczona i irytująca jak Caulfield.
Główny bohater to nic, jeśli akcja szybko się rozkręca, fabuła jest ciekawa, a książka wciągająca. Zdarzyło się wiele razy, by jakaś powieść mnie zafascynowała, choć nie lubiłam pierwszoplanowej postaci. W tym przypadku jednak było inaczej- nie dość, że szlag mnie trafiał, gdy Holden wiecznie wyrażał swoje niezadowolenie i zachowywał się jak kretyn, to na dodatek te kilka opisanych przez niego dni było tak nudnych, że aż ręce opadają. Do ostatnich stron miałam nadzieję, że wydarzy się coś spektakularnego, co diametralnie zmieni moją opinię na temat tej książki. Na próżno.
"Buszującego w zbożu" czytało się bardzo szybko- książka ma zaledwie 256 stron- więc można to uznać za plus. Oczywiście co to by była za opinia bez pochwały- więc dodam, że urzekły mnie wzmianki na temat przyjaciółki głównego bohatera, tj. Jane. Nie wiem dlaczego, ale wydały mi się urocze. Gdy Holden o niej wspominał- a należała ona do wąskiego grona osób, które lubił- zaczynałam czuć do niego sympatię. Wydawało mi się, że ma serce, uczucia, którymi kogoś darzy.
A potem znowu zaczynał być sobą.


Jednak koniec tej krytyki. Urodziłam się prawie 50 lat po wydaniu tej książki. Guzik wiem o normach panujących w tamtejszym świecie, więc nie mogę obiektywnie jej ocenić. Być może dla ludzi żyjących w latach '50 Holden nie zachowywał się jak bezmózgi gówniarz, lecz jak prawdziwy buntownik- z krwi i kości. I wcale ich nie denerwował, tylko wzbudzał swoisty podziw swoim zachowaniem.

Mam 14 lat, można więc powiedzieć, że jestem nastolatką, przechodzę okres buntu i tak dalej. Czytałam wiele opinii, w których widniało zdanie "Chyba za późno zabrałam się za czytanie tej książki". Tak więc ja zrobiłam to w odpowiednim momencie mojego życia.
Zgadzam się z większością wypowiedzi na temat powieści. Holden zachowuje się infantylnie, krytykuje każdego...