Powieść delikatnie komediowa z wieloma elementami tragedii, która porusza zagadnienia związane z zaawansowaną automatyzacją procesów produkcyjnych w prokapitalistycznym systemie.
W pewnym mieście szykuje się i wybucha spontaniczna rewolucja w stylu luddystów. Czytelnik widzi jak ten przewrót kiełkuje, dojrzewa i pożera swój ogon w żywiole rozpędzonej przemocy, a następnie rozsiewa ziarna przyszłej kontrrewolucji.
Jest też ukazany tradycjonalizm amerykański, który z jednej strony wdraża zaawansowane technologie, opracowane przez utalentowane jednostki, a z drugiej strony, poprzez pogmatwany patriotyzm, terror własności prywatnej i "jedyną słuszną" wiarę, jest wielkim hamulcowym postępu ludzkości. Automatyzacja ciężkiej, lub monotonnej, pracy w wydaniu kapitalistycznym nie oznacza końca wojen i niepewności o środki utrzymania zwykłych ludzi (którzy zdają się być porzuceni, bez przekonującej odpowiedzi na pytania o dobro ogólne takiego postępu).

W trakcie czytania często przypominał mi się pewien cytat z "Astronautów" (z 1951 r.) Stanisława Lema:
"Dawniej, sto lat temu, ludzie bali się maszyn, myśleli, że one odbierają im pracę i chleb. Ale winne były nie maszyny, lecz złe ustroje społeczne."
Szkoda, że Vonnegut nie przemycił tej myśli do "Pianoli". Możliwe, że wziął pod uwagę cichą cenzurę w swoim kraju.

Powieść delikatnie komediowa z wieloma elementami tragedii, która porusza zagadnienia związane z zaawansowaną automatyzacją procesów produkcyjnych w prokapitalistycznym systemie.
W pewnym mieście szykuje się i wybucha spontaniczna rewolucja w stylu luddystów. Czytelnik widzi jak ten przewrót kiełkuje, dojrzewa i pożera swój ogon w żywiole rozpędzonej przemocy, a następnie...