III tom trylogii "Klingi Łowcy", a tak w zasadzie należałoby powiedzieć, że to 16.a, i wygląda na to, że ostatnia część przygód mrocznego elfa. Smutek ogarnął mnie zaraz po tym jak sobie to uświadomiłem, bo się do chłopiszcza już przyzwyczaiłem pomimo absurdalnej rozbieżności w jego przekonaniach i uczynkach. Z jednej strony mógłby być księdzem tak czasami wręcz przynudza z etyką, z drugiej strony bez najmniejszych problemów zabija tysiącami (tytułowych orków np.).

Wracając do konkretnie tej książki, no cóż, miała to być zapewne puenta trylogii (no bo cóż innego) jednak chyba chciał za dużo powiedzieć bo nagle zaczął się nieprzyzwoicie streszczać, w efekcie kończąc prawie niczym. Widzimy tutaj "wyrywki" dochodzenia do dojrzałości Drizzta, w czym pomaga mu znacznie bardziej doświadczona elfia lala. Co do oblężenia i walki, to nagle krasnoludy zalewa fala testosteronu (tak byśmy powiedzieli dzisiaj, wtedy tego pojęcia nie było) przez co decydują się na coś na co nie powinni. Dochodzi do tego wątek "prawie miłosny" ("standardowy" więc nie ma się co rozwijać).

Kończy się obietnicą nowych przygód, coś jakby "ale o tym dzieci opowiemy wam w następnym odcinku". Naprawdę wolałbym, żeby tematy zamykać nieurywane w połowie, drażni mnie to, szczególnie jeśli nie mogę sięgnąć na półkę po następny z obiecanych odcinków.

Podsumowując, nie jestem w żaden sposób obiektywny co do tej serii, więc jeśli ktoś by mnie pytał, to powiem: "brać, wszystkie", ale to oczywiście z przyzwyczajenia do postaci, mimo tego że czasami nudzi, czasami irytuje, czasami chciałoby mu się powiedzieć "wstydu waść oszczędź".

III tom trylogii "Klingi Łowcy", a tak w zasadzie należałoby powiedzieć, że to 16.a, i wygląda na to, że ostatnia część przygód mrocznego elfa. Smutek ogarnął mnie zaraz po tym jak sobie to uświadomiłem, bo się do chłopiszcza już przyzwyczaiłem pomimo absurdalnej rozbieżności w jego przekonaniach i uczynkach. Z jednej strony mógłby być księdzem tak czasami wręcz przynudza z...