"Żelary" są przykładem na to, że nigdy nie jest późno na literacki debiut.

Książka ujęła mnie treścią, formą i klimatem. Obok pięknych, oryginalnych, poetyckich fraz są tu fragmenty do bólu realistyczne, a nawet naturalistyczne. Te pozornie kontrastowe elementy świetnie się uzupełniają, tworząc jedyną w swoim rodzaju całość.

Codzienne, pełne trudów życie mieszkańców tytułowych Żelar przeplata się tu z magią, wzruszającymi namiętnościami, marzeniami bohaterów.
Autorka opisuje ich emocje w sposób prosty, a jednocześnie niepowtarzalny, zapadający w pamięć. Nie ma tu miejsca na pretensjonalność i wymuszone dialogi. Wszystko wypada naturalnie i bardzo oddziałuje na wyobraźnię i uczucia czytelnika .

Każda z opowieści kończy się w dający do myślenia sposób; niektóre z nich są naprawdę poruszające i wiem, że pozostaną w mojej pamięci na długo.

Na pewno nie jest to lektura dla tych, którzy lubują się tylko i wyłącznie w brawurowej akcji. Tutaj czas płynie powoli, czasem się cofa, czasem wybiega do przodu, ale nie usypia, raczej czaruje, urzeka i zadziwia swoim rytmem, który dostosowany jest do reguł rządzących przyrodą.
To właśnie z naturą i jej prawami splatają się losy bohaterów. W mojej pamięci szczególnie zapisały się trzy postacie: mały Lipko, jego mleczna siostra Helenka i stara znachorka Lucka.

Polecam wszystkim, którzy lubią niebanalne, ujmujące historie, utrzymane w klimacie realizmu magicznego.

"Żelary" są przykładem na to, że nigdy nie jest późno na literacki debiut.

Książka ujęła mnie treścią, formą i klimatem. Obok pięknych, oryginalnych, poetyckich fraz są tu fragmenty do bólu realistyczne, a nawet naturalistyczne. Te pozornie kontrastowe elementy świetnie się uzupełniają, tworząc jedyną w swoim rodzaju całość.

Codzienne, pełne trudów życie mieszkańców...