Kiedyś nie lubiłem „Księcia Półkrwi”, uważałem ją za najgorszą i najnudniejszą część cyklu. Widocznie musiało upłynąć kilka lat, żebym mógł nabrać dystansu i docenić tę część w pełni.

Ta część jest inna niż wszystkie, mógłbym się pokusić o określenie „przejściowa” – tak jakby cisza przed burzą. I to pełna napięcia cisza przed burzą jaka się dopiero rozpęta. To napięcie wypływa z każdej strony i stale rośnie. Wiemy już, że los rzuca Potterowi kłody pod nogi i jego przeznaczenie – dość nieciekawe – niedługo się wypełni, ale tym razem autorka pokazuje, że nie tylko od Pottera wymaga się wiele, nie tylko on zmaga się z przeciwnościami losu i wspomnianym przeznaczeniem, nie tylko on się ciągle bije z myślami i wreszcie nie tylko nim ciągle targają wątpliwości w sens wszystkiego i w swoje możliwości. W tej części zarówno Potter, jak i Draco, Snape czy Dumbledore pełni są rozterek, wątpią, boją się, szukają rozwiązania już i tak ciężkiej, chwilami wręcz bezsensownej w ich przekonaniu sytuacji. Rowling tym razem wyraźnie podkreśla, że to nie tylko dla Pottera nastały ciężkie czasy związane z powrotem Voldemorta.

Nie da się też ukryć, że ta część aż burzy się od szalejących hormonów. Owszem, prowadzi to do wielu ciekawych sytuacji (nieodmiennie bawi mnie wątek Lavender Brown czy podchodów do Pottera) ale też pokazuje, że dzieci już dawno przestały nimi być, wyrosły na pełnych uczuć nastolatków, zbuntowanych, niepokornych, pragnących uczucia, które w tych mrocznych czasach w jakich przyszło im żyć dałoby im nadzieję, poczucie bezpieczeństwa, akceptacji i stabilizacji.

Autorka bardzo ciekawie rozwija postaci. Pomijając głównych bohaterów coraz ciekawsza staje się Ginny – coraz bardziej pewna siebie, bardziej świadoma, jednocześnie jakby co chwile puszczała oczko do czytelnika pokazując, że nie brak jej odwagi, poczucia humoru, takiego dosyć zjadliwego, oraz inteligencji. No i Draco Malfoy – do tej pory typowy arogancki i zadufany chłopak z bogatego domu, rozpuszczony i zepsuty, teraz przerażony i zagubiony stojąc w obliczu misji, której boi się, że nie podoła, a której porażka może skończyć się dla niego tragicznie.

I na koniec wisienka na torcie czyli postać rubasznego Slughorna. Może i chwilami wydaje się nadęty z tym swoim elitarnym Klubem Ślimaka, ale niejednokrotnie w rewelacyjny sposób autorka rozładowuje jego postacią gromadzące się napięcie, ewentualnie nieoczekiwanie podsyca.

Cieszę się, że nie ominąłem tej części. Na szczęście wreszcie doceniłem to, czego nie udało mi się za poprzednim razem. No cóż, widać do niektórych rzeczy trzeba dojrzeć ;)

Kiedyś nie lubiłem „Księcia Półkrwi”, uważałem ją za najgorszą i najnudniejszą część cyklu. Widocznie musiało upłynąć kilka lat, żebym mógł nabrać dystansu i docenić tę część w pełni.

Ta część jest inna niż wszystkie, mógłbym się pokusić o określenie „przejściowa” – tak jakby cisza przed burzą. I to pełna napięcia cisza przed burzą jaka się dopiero rozpęta. To napięcie...