Książkę rozpoczyna postawienie tezy, że Jezus miał rodzinę.
Czy zgadzam się z tym założeniem?
Tak.
Czy podjęta przez autorkę próba jej udowodnienia do mnie przemawia?
Nie.
Dlaczego?
Początek jest całkiem logiczny i spójny. Przedstawione są fragmenty biblii i innych 'świętych' pism z których wyraźnie wynika, że w całej doktrynie jest jakaś celowo utworzona luka.
Później jednak dzieje się coś dziwnego. Autorka odchodzi od tematu, przytacza w skrócie kilka pobocznych faktów, aby później zlepić je w spójną całość.
Sęk w tym, że właśnie całość ta ze spójnością niewiele ma wspólnego.
Może to przez tą skrótową formę czytelnik zaczyna gubić się w przemyśleniach autorki a dowód traci sens. Zwykłe symbole nabierają głębszego znaczenia, a całość przyjmuje groteskową formę. Tak jak kościół widzi Szatana w Hello Kitty, tak autorka widzi Jezusa w jednorożcu, a atak jednorożca na psa (obraz) oznacza zgodę Jezusa na ukrzyżowanie.
Równie fascynująca jest interpretacja tarota.
"Tancerze klaszczą i śpiewają co również jest subtelna aluzją do owocu winorośli." Hm...chyba jednak zbyt subtelną abym była w stanie ją zrozumieć. Symbol karo, znany z klasycznych kart (przypominam, że wg. teorii nadal jesteśmy przy kartach tarota) według autorki nazywany był dawniej pentagramem. Czy tylko ja uważam, że rąb i pięcioramienna gwiazda trochę się od siebie różnią?
Pozwolę sobie przytoczyć jeszcze kilka 'kwiatków'.
"Obrazek plamisty (duża ilość kwiatów) symbolizuje stosunek seksualny." Czy ja czytam podręcznik do psychoanalizy?
"Litera E oznacza 'Żywego Boga'." Bo...? Chyba się nie dowiem.
Na tym autorka niestety nie poprzestaje.
Robi Marię Magdalenę ze Śnieżki, Śpiącej Królewny, Kopciuszka czy Roszpunki. Widzi ją też na obrazie częstochowskim, czy w średniowiecznych pieśniach - jednym słowem we wszystkim co tylko czytała lub widziała.
Bardzo ciekawy jest też opis Barburki, cokolwiek wspólnego nie miałaby ona z tematem.
Może nie mieszkam, jak to ujmuje autorka, w "górskiej wsi na śląsku", wiem za to, że jest to święto górnicze, a nie znoszenia do domu jakiś badyli na cześć 'Pani Wierzy'.
Książka coraz bardziej męczy ujętymi w niej spiskowymi bzdurami.
Przy końcu natrafiamy na wywód polityczno-filozoficzny dowodzący, że głównym celem książki nie było zbadanie historii życia Jezusa a wyrażenie poglądów feministycznych.
Interesujące jest posłowie. Pierwszy raz spotkałam się z tym, że krytykuje ono książkę.
Podsumowując pozycja zawiera kilka faktów i założeń godnych przemyślenia, jednak autorka 'popłynęła' z tematem zbyt daleko.
Zawsze byłam zwolenniczką poszukiwania prawdy, nigdy jednak doszukiwania się.
Tutaj niestety mamy smutny przykład tego drugiego.

Książkę rozpoczyna postawienie tezy, że Jezus miał rodzinę.
Czy zgadzam się z tym założeniem?
Tak.
Czy podjęta przez autorkę próba jej udowodnienia do mnie przemawia?
Nie.
Dlaczego?
Początek jest całkiem logiczny i spójny. Przedstawione są fragmenty biblii i innych 'świętych' pism z których wyraźnie wynika, że w całej doktrynie jest jakaś celowo utworzona luka.
Później...