Amator(k)om a(tra)kcji odradzam.

Nic się tu dzieje. Nie ma co liczyć na wartki strumień następstwa zdarzeń, który porwie nas nagle i nie wypuści ze swych objęć aż do bezpiecznego brzegu ostatniej kartki. „Kronika widzeń złudnych” jest raczej jak wir, wsysający nas w siebie, głęboko, chwilami do braku tchu. Czuć w niej erudycję i to nie tylko językową, czy intelektualną, lecz przede wszystkim egzystencjalną, wiedzę, która została przeżyta, przeszyta żądłem życia na wylot, przyszpilona do tego życia i poddana krytycznemu osądowi.

Winiarski opisuje różne drogi poszukiwania prawy. Jurodiwy Izajasz Anioł i newage’owa Luiza, jak awers i rewers tej samej monety. Światopoglądowo dzieli ich wszystko, łączy, pewność, zawierzenie obranej drodze i posiadany przez nich szósty zmysł - zmysł wiary. Jest jeszcze trzecia postać Narrator Przygodny, niczym monety tej brzeg - naznaczony sceptycyzmem, pozbawiającym go właśnie owego zmysłu wiary - nie potrafi zadomowić się w żadnym z opisywanych przez siebie światów, choć doskonale radzi sobie z życiem na ich obrzeżach.

Polecam amatorom pytań, poszukiwaczom dróg, domorosłym mistykom, eterycznym wiccankom i relatywizującym postmodernistom.

Amator(k)om a(tra)kcji odradzam.

Nic się tu dzieje. Nie ma co liczyć na wartki strumień następstwa zdarzeń, który porwie nas nagle i nie wypuści ze swych objęć aż do bezpiecznego brzegu ostatniej kartki. „Kronika widzeń złudnych” jest raczej jak wir, wsysający nas w siebie, głęboko, chwilami do braku tchu. Czuć w niej erudycję i to nie tylko językową, czy intelektualną,...