Powieść miejscami najeżona odniesieniami do tekstów kultury, z pogranicza religii i filozofii. Zanurzona w pytaniach o fundamentalne prawdy, drążąca, potrzebna, a przy tym lekka. Wybitna językowo – frazy budujące wyrażenia, akapity, zdania, całe rozdziały stanowią swoistą sieć pajęczą znaczeń, która w przemyślanej i zawoalowanej konstrukcji jest dokładnie taka, jaka powinna być. Myślę, że „Kronika widzeń złudnych” zaczyna dojrzewać do czasów, w których kryzys globalnych struktur popycha w stronę szukania odpowiedzi. Polecam lekturze nie tylko tym, którzy chcą przeczytać coś skłaniającego do refleksji, ale przede wszystkim piszącym, którzy pracują nad doskonaleniem warsztatu, m.in. uczniom Jakuba Winiarskiego, inspirującego nauczyciela creative writing.

Powieść miejscami najeżona odniesieniami do tekstów kultury, z pogranicza religii i filozofii. Zanurzona w pytaniach o fundamentalne prawdy, drążąca, potrzebna, a przy tym lekka. Wybitna językowo – frazy budujące wyrażenia, akapity, zdania, całe rozdziały stanowią swoistą sieć pajęczą znaczeń, która w przemyślanej i zawoalowanej konstrukcji jest dokładnie taka, jaka powinna...

Czym są widzenia złudne i jaki mają związek z rzeczywistością? Kim jest narrator przygodny i nieokiełznany? Jaki wpływ na człowieka ma religia, polityka, poglądy? "Kronika widzeń złudnych"to lektura przede wszystkim skłaniająca do refleksji. Luiza i Norbert to małżeństwo o odmiennych poglądach i odmiennym stylu życia. Luiza jest jasnowidzem a przy tym wierna religii buddyjskiej i nieprzychylnie nastawiona do religii chrześcijańskiej. Natomiast Norbert kieruje się w swoim życiu głównie sceptycyzmem...

"Kronika widzeń złudnych" to interesująca lektura, która porusza kilka istotnych tematów. Jednym z nich jest religia, która wzbudza wiele emocji wśród bohaterów. O ile Luiza kieruje się w swoim życiu buddyzmem i darem jasnowidzenia o tyle Norbert wierzy w swój sceptycyzm. Nie sposób pominąć również postać Izajasza Anioła, zawziętego katolika a przy tym mistyka i malarza. W "Kronice widzeń złudnych" pojawiają się również tematy odnoszące się ( w mniejszym stopniu ) do polityki i do przekonań bohaterów. Luiza preferująca radość życia i prawo człowieka do wolności jest przeciwieństwem Izajasza Anioła, który opowiada się za ascezą i odpowiedzialnością człowieka.

W mojej opinii jest to dobra pozycja, która potrafi przyciągnąć uwagę. W książce tej ukazano problemy natury egzystencjalnej i nie tylko. Kim jest narrator przygodny i nieokiełznany? Czym są widzenia złudne? Autor w przystępny sposób przedstawia te problemy i stara się na nie odpowiedzieć co nie jest łatwe. To co szczególnie przykuło moją uwagę to rozmyślania Norberta nie tylko nad tym co jest złudne i ulotne ale też nad językiem ( liczą się fakty a nie słowa ). Również rozmyślania Izajasza Anioła skłaniają do zastanowienia się ( odtrącenie i rozczarowanie stanowią nieodłączny element życia ludzkiego ).

Cała opinia na stronie: https://moichksiazekswiat.pl/kronika-widzen-zludnych

Czym są widzenia złudne i jaki mają związek z rzeczywistością? Kim jest narrator przygodny i nieokiełznany? Jaki wpływ na człowieka ma religia, polityka, poglądy? "Kronika widzeń złudnych"to lektura przede wszystkim skłaniająca do refleksji. Luiza i Norbert to małżeństwo o odmiennych poglądach i odmiennym stylu życia. Luiza jest jasnowidzem a przy tym wierna religii...

Amator(k)om a(tra)kcji odradzam.

Nic się tu dzieje. Nie ma co liczyć na wartki strumień następstwa zdarzeń, który porwie nas nagle i nie wypuści ze swych objęć aż do bezpiecznego brzegu ostatniej kartki. „Kronika widzeń złudnych” jest raczej jak wir, wsysający nas w siebie, głęboko, chwilami do braku tchu. Czuć w niej erudycję i to nie tylko językową, czy intelektualną, lecz przede wszystkim egzystencjalną, wiedzę, która została przeżyta, przeszyta żądłem życia na wylot, przyszpilona do tego życia i poddana krytycznemu osądowi.

Winiarski opisuje różne drogi poszukiwania prawy. Jurodiwy Izajasz Anioł i newage’owa Luiza, jak awers i rewers tej samej monety. Światopoglądowo dzieli ich wszystko, łączy, pewność, zawierzenie obranej drodze i posiadany przez nich szósty zmysł - zmysł wiary. Jest jeszcze trzecia postać Narrator Przygodny, niczym monety tej brzeg - naznaczony sceptycyzmem, pozbawiającym go właśnie owego zmysłu wiary - nie potrafi zadomowić się w żadnym z opisywanych przez siebie światów, choć doskonale radzi sobie z życiem na ich obrzeżach.

Polecam amatorom pytań, poszukiwaczom dróg, domorosłym mistykom, eterycznym wiccankom i relatywizującym postmodernistom.

Amator(k)om a(tra)kcji odradzam.

Nic się tu dzieje. Nie ma co liczyć na wartki strumień następstwa zdarzeń, który porwie nas nagle i nie wypuści ze swych objęć aż do bezpiecznego brzegu ostatniej kartki. „Kronika widzeń złudnych” jest raczej jak wir, wsysający nas w siebie, głęboko, chwilami do braku tchu. Czuć w niej erudycję i to nie tylko językową, czy intelektualną,...