"Czyż ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus."
O tak, właśnie takich postaci nam trzeba.
Wypowiedź mojego ukochanego bohatera literackiego. I mimo że wielokrotnie zdarzyło mi się płakać podczas czytania jakiejś książki, mimo że nie raz utożsamiałam się z głównymi bohaterami (praktycznie zawsze tak robię) to Behemota nikt nie jest w stanie przebić.
Wielki, czarny kot noszący imię zwierzęcia z księgi Hioba. Postać teoretycznie drugoplanowa, ale jednak wbija się w pamięć. Błazen, bez którego dzieło życia Bułhakowa byłoby dużo bardziej ubogie.
Wbrew pozorom - nie przepadam za kotami. Generalnie stronię od zwierząt. Paradoksalnie wiec to właśnie książkowego czworonoga pokochałam. Za humor, za ironię, za ubiór ("Spodnie nie dotyczą kota, messer.", ale nosił sfatygowany kaszkiet), za możliwość przemiany z kota w człowieka o kocich rysach. Ma chyba w sobie coś ze studenta - często porusza temat alkoholu. I ze smakiem zajada marynowane grzybki (które ja również uwielbiam).
Zmierzam więc do stwierdzenia: Behemot jest cudowny. Bułhakow jest cudowny. A "Mistrza i Małgorzatę" przeczytam na pewno jeszcze co najmniej kilka razy.

"Czyż ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus."
O tak, właśnie takich postaci nam trzeba.
Wypowiedź mojego ukochanego bohatera literackiego. I mimo że wielokrotnie zdarzyło mi się płakać podczas czytania jakiejś książki, mimo że nie raz utożsamiałam się z głównymi bohaterami (praktycznie zawsze tak robię) to Behemota nikt nie jest w stanie przebić.
...