Harry Potter to magiczna seria, którą zna właściwie każdy. Magiczna nie tylko ze względu na to, że opowiada o czarodziejach. Ewenementem dzieła Rowling jest to, że pisarka zdołała stworzyć świat, który pokochały miliony ludzi na całym świecie. Historia Pottera jest znana praktycznie wszystkim, a uniwersum tak rozbudowane, że powstają całe książki opisujące Świat Magii. Od publikacji pierwszej części w 1997, o której opowiem nieco więcej, do dziś trwa niezwykła ekscytacja książkami Rowling - po części za sprawą ekranizacji. Choć Harry'ego Potter'a znam już od kilkunastu lat, dopiero teraz zdecydowałem się przeczytać książkę, tyle że w oryginale. Była to świetna przygoda i na pewno nieraz jeszcze do tej lektury powrócę!

Harry mieszka ze swoimi wujkami oraz rozpieszczonym kuzynem. Nie można powiedzieć, że utrzymuje z rodziną dobre relacje. Już wkrótce jednak życie chłopca ma się diametralnie zmienić. Po otrzymaniu tajemniczego listu od niejakiego Hagrida, na jaw wychodzą druzgocące kłamstwa i prawda... która dopiero może zawrócić w głowie. Potter został przyjęty do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, gdzie przyjdzie mu zmierzyć się z jego przeszłością oraz... jednym z najpotężniejszych czarnoksiężników wszech czasów.

Któż z Was nie chciałby otrzymać listu z Hogwartu? Ja swojego z upragnieniem oczekiwałem, ale niestety nigdy do mnie nie dotarł. Samo to jednak, że marzyłem o rzeczy, która było jedynie literacką fikcją, o czymś świadczy. Od kiedy pamiętam, pragnąłem być jak Harry Potter, móc czarować za pomocą różdżki, podróżować na miotle i zwiedzać wielkie zamczysko, które byłoby moją szkołą. Rowling stworzyła niepowtarzalny świat, w którym pragnęli zamieszkać wszyscy, którzy zapoznawali się z jej sagą. Jest to uniwersum niezwykle rozbudowane. Wiele wątków pobocznych, tysiące postaci o interesującej historii, setki miejsc, których nigdy nie zobaczymy, a także legendy, tradycje i czarodziejska gwara. Pozostaje tylko pytanie... Jak i kiedy Rowling zdołała obmyślić coś tak świetnego? Nikomu, jak myślę, nie udało się stworzyć tak kompletnego fantastycznego świata, a jednocześnie tak realnego i powiązanego z naszym. Czytając Pottera mamy wrażenie, że Magia jest tuż obok nas i tylko czeka na odkrycie. Aż żal przyznać, że świata takiego nie ma (chyba, że istnieje, a ja jestem Mugolem, który nie ma prawa o tym wiedzieć...).

W pierwszej części Rowling skupia się najbardziej na przedstawieniu Świata Czarodziejów. Dość dokładnie opowiada o przybyciu Harry'ego na ulicę Pokątną, potem przedstawia pierwsze tygodnie w Szkole Magii i Czarodziejstwa. Pisarka wprowadza nas w zupełnie nową, interesującą kreację, a gdy poznamy ją w miarę dobrze, Rowling przechodzi do intrygi. Choć w książce kilka razy przewija się słowo Voldemort, dopiero pod koniec lektury rozwija się właściwa opowieść o kamieniu filozoficznym oraz tajemniczym złodzieju, który planuje go zdobyć dla własnych celów. Sądzę, że autorka dobrze przedstawiła tajemnicę. Przekazywała ona czytelnikowi dawkowane informacje, niczego nie zdradzając za szybko, a całe śledztwo wplotła w codzienne życie bohaterów. Zawsze zastanawiało mnie to, dlaczego w końcu Harry znalazł ten kamień w swojej kieszeni. Wyjaśnienie Dyrektora słabo mnie przekonuje...

Jak wspomniałem wcześniej, w książce pojawia się bardzo wiele różnych postaci. Nie dziwne jednak, że najbardziej polubiłem Harry'ego, Hermionę i Rona. Jest to trójka dobrych przyjaciół, którzy rozwiązują razem tajemnice Świata Magii. Bardzo zaintrygowało mnie to, że bohaterowie ci potrafili dotrzeć do prawdy nawet wtedy, gdy nikt inny wcześniej tego nie osiągnął. Sprytem, wiedzą i umiejętnościami rozwiązywali kolejne złożone problemy, aby dotrzeć do samego sedna. Zawsze marzyłem o tym, żeby być tak odważny jak Harry, utalentowany jak Hermiona i przyjacielski, zabawny jak Ron. Oprócz tej trójki, niezwykle pozytywną postacią jest Hagrid. Świetny kompan, z którym zawsze można porozmawiać o wszystkim, co gnębi i nurtuje. Dumbledore w pierwszej części jawi się jako postać niejako legendarna, tajemnicza i intrygująca. Taka na pewno pozostanie i z chęcią przeczytam o niej więcej w kolejnych tomach.

Rowling to pisarka bardzo utalentowana. Potrafiła stworzyć książkę dla dzieci i młodzieży, którą pokochaliby również dorośli. Moim zdaniem używała dość luźnego, ale ciekawego języka. Najbardziej rozśmieszał mnie język Hagrida, który mówił takim slangiem, że przez kilka minut musiałem rozszyfrowywać, co właściwie rzekł. Brytyjka nie skupiała się zbytnio na opisach, których mogło nieco brakować, ale właściwie to nie narzekałem... Bardzo podobało mi się to, jak autorka ukazała świat oczami jedenastolatka. Zrobiła to umiejętnie, zachęcając tym samym do dalszego czytania. Jestem niezwykle ciekawy, jak poradzi sobie w kolejnych częściach.

Czas już na podsumowanie. Cóż mógłbym dać "Kamieniowi Filozoficznemu", jeśli nie najwyższą notę? Świat przedstawiony przez Rowling jest po prostu niezwykły. Intryga przeprowadzona w pierwszej części została dobrze nakreślona, choć dzieje się ona niejako obok. Głównym wątkiem jest jednak poznawanie i aklimatyzacja w nowej szkole, wśród nowych, ponadto magicznych, osób i miejsc. Książka jest dość krótka, ale dobrze wprowadza nas w świat, z którego prawdopodobnie przez długi czas się nie wydostaniemy. Polecam! 10 na 10.

Harry Potter to magiczna seria, którą zna właściwie każdy. Magiczna nie tylko ze względu na to, że opowiada o czarodziejach. Ewenementem dzieła Rowling jest to, że pisarka zdołała stworzyć świat, który pokochały miliony ludzi na całym świecie. Historia Pottera jest znana praktycznie wszystkim, a uniwersum tak rozbudowane, że powstają całe książki opisujące Świat Magii. Od...