Po "Szkołę uczuć" sięgnęłam z ciekawości. Miałam ochotę na literaturę lekką i przyjemną. Okazało się, że trafiłam na książkę, którą musiałam przetrawić... Moje uczucia były mieszane od pierwszej do ostatniej strony. Czasem odkładałam z niechęcią książkę na kilka dni, stwierdzając, że jest nudna i pusta, po czym niespodziewanie wracałam do niej. Autorka uwielbia dłużące się monologi, rozległe opisy emocji i uczuć, które z lubością rozkłada na czynniki pierwsze. Czasem efekt tych zabiegów bywa zaskakujący, często jednak jest irytująco nudny... kiedy jednak skończyłam czytać, ze zdumieniem stwierdziłam, że jedna rzecz autorce udała się zaskakująco dobrze. Zdołała ona stworzyć żywą postać. Nastolatkę, której uczucia i działania bywają dla nas zupełnie niezrozumiałe. Nastolatkę, w której momentami można odnaleźć samą siebie sprzed lat. Autorka przypomina nam o uczuciach i emocjach, o których jako dorośli, zdołaliśmy zapomnieć dawno temu.

Po "Szkołę uczuć" sięgnęłam z ciekawości. Miałam ochotę na literaturę lekką i przyjemną. Okazało się, że trafiłam na książkę, którą musiałam przetrawić... Moje uczucia były mieszane od pierwszej do ostatniej strony. Czasem odkładałam z niechęcią książkę na kilka dni, stwierdzając, że jest nudna i pusta, po czym niespodziewanie wracałam do niej. Autorka uwielbia dłużące się...