"Toczący się kamień nie obrasta mchem".

Bohaterowie powieści Stasiuka będąc w ciągłym ruchu nie tracą nadziei, że coś jeszcze sich w życiu czeka, że kolejna inwestycja przyniesie oczekiwany od lat sukces, że dotrą do swego Eldorado...
A może wręcz przeciwnie? Może po prostu uciekają przed nieuchronnym, chcą odroczyć w czasie klęskę która musi wcześniej czy później nastąpić?
Kończący książkę motyw wyprawy do Stambułu, na tytułowy Taksim, to przypominający finały wielu hollywoodzkich produkcji happy end, akcja jakby na siłę doklejona do fabuły, zmiękczająca wydźwięk całości jako powieści drogi... donikąd. Może czasem warto pozostawić jakieś niedomówienie, choć i ich nie brak w tej opowieści...
To co w "Babadag" było urocze i nostalgiczne, tu przybrało ciemną barwę. Nastąpił kres pozornej niewinności, odsłonięto drugą, ciemną stronę krain na wschód od zachodu. Krain gdzie handel ludźmi, bezwzględne niszczenie konkurencji, przemoc i oszustwa są czymś niemal normalnym. Zmienił się ustrój, ale pozostały dawne praktyki. Może to nie system był winien, ale ludzie i to co w nich najgorszego?
I świnie... już nie dostarczyciele pokarmu lecz bezwzględne bestie.
Pytanie kto jest większą bestią, człowiek czy zwierzę...

Ocena (może trochę na wyrost): 7/10

"Toczący się kamień nie obrasta mchem".

Bohaterowie powieści Stasiuka będąc w ciągłym ruchu nie tracą nadziei, że coś jeszcze sich w życiu czeka, że kolejna inwestycja przyniesie oczekiwany od lat sukces, że dotrą do swego Eldorado...
A może wręcz przeciwnie? Może po prostu uciekają przed nieuchronnym, chcą odroczyć w czasie klęskę która musi wcześniej czy później...