Po przeczytaniu „Domu w Riverton” bardzo chciałam poznać pozostałe książki Kate Morton. Trochę to trwało zanim doczekałam się w bibliotece na „Zapomniany ogród”, ale naprawdę było warto. Książkę czyta się dosłownie jednym tchem. Chcemy jak najszybciej rozwiązać zagadkę dopasowując wraz z bohaterkami wszystkie elementy tej skomplikowanej układanki. Bo tytułowy zapomniany ogród to odosobnione, baśniowe miejsce skrywające swoje tajemnice...

Akcja powieści toczy się na kilku połączonych planach czasowych, na dwóch kontynentach - w Australii i w Europie. Przeplatające się fragmenty opowieści przenoszą nas do Londynu 1900 roku, prowadzą przez wydarzenia rozgrywające się w początkach XX wieku w Kornwalii - w majątku Blackhurst nieopodal miasteczka Tregenna, poprzez lata siedemdziesiąte XX w. w Australii, aż po rok 2005, kiedy łamigłówka zostaje ostatecznie rozwiązana.

Mała czteroletnia dziewczynka z białą walizeczką pojawia się samotnie w Maryborough w Australii. Przypłynęła statkiem z Londynu i została znaleziona przez mężczyznę pracującego w porcie. On i jego żona stają się przybranymi rodzicami dziewczynki. Dziecko nie chce wyjawić swojego imienia, więc rodzice nazywają ją Nell. Gdy dziewczyna kończy 21 lat ojciec postanawia wyjawić córce prawdę o jej pochodzeniu. Wiele lat później Nell jako 65-letnia kobieta otrzymuje swoją małą, dziecinną walizeczkę wraz z jej zawartością. Wtedy budzi się w niej chęć poznania prawdy o sobie i swojej biologicznej rodzinie. Wyjeżdża do Anglii w poszukiwaniu korzeni i własnej tożsamości. Ponieważ misja bohaterki nie zostaje dokończona, a w zawiłej rodzinnej historii brakuje jeszcze wielu elementów, wyjaśnieniem zagadki pochodzenia Nell zajmuje się jej wnuczka – Cassandra.

Kate Morton opisuje historię trzech pokoleń kobiet rodu Mountrachet połączonych przez skrywany od lat rodzinny sekret, małą chatkę na klifie z przepięknym, magicznym ogrodem oraz niesamowite baśnie dla dzieci. W tej powieści to kobiety odgrywają główną rolę, one sterują losami pozostałych bohaterów, każda z nich jest inna, niepowtarzalna, a przy tym jakże barwna, ciekawa i interesująca. Postacie kobiet nakreślone przez autorkę są tajemnicze i nieprzewidywalne, noszą w sobie jakieś brzemię, element zła, mężczyźni natomiast przesunięci zostali na margines i nawet demoniczny pan Mountrachet - wyobcowany dziwak - jest raczej bezbarwny.

„Zapomniany ogród” to zawiła opowieść o wielkiej przyjaźni, miłości, pragnieniach, marzeniach, ale także zawiści i zazdrości mogącej zniszczyć wszystko. Ból, smutek, rozczarowania i strata zostały przeciwstawione ogromnej, budującej nadziei. Jest to wspaniała i interesująca lektura o kobietach i dla kobiet (choć nie tylko).

Tytuł powieści przywodzi na myśl "Tajemniczy ogród", do którego autorka nawiązała wprowadzając w jednym z wątków postać Frances Hodgson Burnett.

Bardzo dużym minusem „technicznym” w tej książce jest spora ilość rażących błędów w postaci literówek, niepoprawnych sformułowań („olejowe portrety”), pomylonych dat urodzenia (matka około czterdziestoletniej Cassandry urodziła się w 1974 roku). Mnie odbierały one trochę przyjemność czytania i myślę, że zarówno redaktorzy, jak i korektorzy powinni się wstydzić.

Szczerze polecam tę powieść szczególnie tym, którzy cenią w książkach element tajemniczości, zagadkowości i baśniowy klimat. Z powieściami Kate Morton nie można się nudzić.

Po przeczytaniu „Domu w Riverton” bardzo chciałam poznać pozostałe książki Kate Morton. Trochę to trwało zanim doczekałam się w bibliotece na „Zapomniany ogród”, ale naprawdę było warto. Książkę czyta się dosłownie jednym tchem. Chcemy jak najszybciej rozwiązać zagadkę dopasowując wraz z bohaterkami wszystkie elementy tej skomplikowanej układanki. Bo tytułowy zapomniany...