Słowa zaklęte w pamiętanym


Spojrzenie chłopca z okładki, jako bohatera powieści „Dzień przed końcem świata” Aleksandra Jurewicza, a zarazem narratora domaga się nawiązania kontaktu z nami – czytelnikami. Chłopiec niemal szepce do nas pokonując wszelkie dystanse, pragnie podzielić się z nami tym, czego doświadczył. Jednakże tenże sam chłopiec dorastał, zmagał się z własną pamięcią, słabościami, lękiem i już, jako dorosły człowiek przekazuje nam plony swoich przeżyć. Z okładki niczym po wskazówkach zegara przenosimy się do czasoprzestrzeni osnutej mgłą, gdzie śmierć okazała się końcem dla chłopca, a początkiem dla mężczyzny.

Tak, to śmierć najbliższej, bo najukochańszej osoby – ojca, okazuje się przełomem w życiu dorosłego bohatera-narratora, którego możemy utożsamiać z autorem (wskazuje na to m.in. cykl mitobiograficzny wcześniejszych powieści). Pisarz wprowadza nas do świata swoich odczuć i rozważań, które dotyczą śmierci w ogóle. W tonie lirycznym snuje refleksje:

„Umrzeć to zapomnieć kluczy do mieszkania, twarzy pierwszej miłości, nie kupić papierosów, nie przyjść na umówione spotkanie, zostawić skomlącego psa, listy w skrzynce. Nigdy więcej nie dotknąć mgły podchodzącej pod dziecięcy sad…”.

W ten sposób prawdopodobnie pragnie przekonać siebie, albo czytelników czym jest odejście, zniknięcie, ostatecznie śmierć, pozostawiająca nam jedynie – czas przeszły skończony. W czasie tym narrator zanurza się i wydobywa z zakamarków zapamiętanego wszystko to, co jako skrawek, odłamek, a nawet fragment daje namiastkę całości – czasu spędzonego z ojcem. Zatem pozwólmy dać się zaczarować słowom Jurewicza i odbyć z nim podróż w głąb pamiętanego, niegdyś zapomnianego, a teraz dzięki słowom wskrzeszonego.

[cała opinia-recenzja została opublikowana przeze mnie na portalu: http://kompresja.pl/slowa-zaklete-w-pamietanym/
zabronione jest kopiowanie całości i fragmentów tekstów napisanych przeze mnie bez mojej zgody]

Słowa zaklęte w pamiętanym


Spojrzenie chłopca z okładki, jako bohatera powieści „Dzień przed końcem świata” Aleksandra Jurewicza, a zarazem narratora domaga się nawiązania kontaktu z nami – czytelnikami. Chłopiec niemal szepce do nas pokonując wszelkie dystanse, pragnie podzielić się z nami tym, czego doświadczył. Jednakże tenże sam chłopiec dorastał, zmagał się z własną...