Historie, inspirowane wydarzeniami prawdziwymi są szczególne, bo czytając je mamy świadomość tego, że nie jest to tylko i wyłącznie fikcja literacka. Taka też jest książka Diane Ackerman pod tytułem "Azyl"wydana przez Świat Książki. O jej prawdziwości i poważnym podejściu autorki do tematu świadczą chociażby przypisy zamieszczone na końcu oraz obszerna bibliografia.

Antonina i Jan Żabińscy – małżeństwo, prowadzące od 1931 roku warszawski ogród zoologiczny, pasjonaci i miłośnicy zwierząt i całej przyrody. Ich życie biegło dwutorowo – w rytmie zwierząt i w rytmie ludzi. Willa, w której mieszkali na terenie zoo, po prawej stronie Wisły, zawsze pełna była przeróżnego gatunku "domowników", do których w 1932 roku dołączył też ich syn Ryszard.
Sam ogród zoologiczny otwarty był nie tylko dla zwiedzających, ale również dla artystów, instytutów naukowych, badaczy. Rozwijał się i piękniał aż do roku 1939. W wyniku nalotów niemieckich i bombardowań nastąpiło wiele zniszczeń w zoo, wiele zwierząt zostało zabitych bądź zginęły trafione odłamkami albo spłonęły w pożarach. Były też takie, które uciekły z terenu zoo i przewędrowały mostem na Stare Miasto. Antonina z synem musiała opuścić dom, Jan został zwerbowany do wojska, na front. Wrócił cały i zdrowy wkrótce po kapitulacji Warszawy więc rodzina w komplecie wracała do zniszczonej willi oraz do swoich oddanych pracowników i ocalałych podopiecznych. Wkrótce jednak i one zostały im zabrane jako "depozyt" do niemieckich ogrodów zoologicznych, prowadzonych przez Lutza Hecka i jego brata. Te, które zostały zabito. Żabińskim zależało na tym, aby mieszkać na terenie ogrodu z uwagi na ich działalność konspiracyjną Jana oraz pomoc, jaką nieśli swoim znajomym Żydom, mieszkającym w gettcie. W warszawskim zoo powstała więc w marcu 1940 roku duża tuczarnia świń przeznaczonych na mięso dla niemieckich żołnierzy a później ogródki działkowe dla mieszkańców Warszawy.

Zasada, którą wyznawali w swoim życiu Żabińscy brzmiała:
"Jeżeli jakiejś istocie grozi niebezpieczeństwo, to się ją ratuje, zwierzę czy człowieka"

Willa oraz teren zoo i pozostałości budynków stały się swoistą stacją przestankową dla uciekinierów z warszawskiego getta, gdzie nabierali sił przed dalszą podróżą w nieznane. A wszystko to pod nosem Niemców, stacjonujących w pobliżu, nieraz na wyciągnięcie ręki od Gości.
Domostwo zyskało nazwę Arki Noego, bowiem nie tylko ludzie, ale i osierocone zwierzęta znajdowały tu dom i opiekę. Wszyscy byli wielką, wielogatunkową rodziną. Strach i lęk też był ich codziennością w okupowanym mieście.
W czerwcu 1944 roku w willi pojawiła się nowa osoba – Tereska – córka Żabińskich.
Po wybuchu powstania warszawskiego willa opustoszała, ze względów bezpieczeństwa mieszkańcy musieli sie wyprowadzić w okolice Łowicza. Wrócili z powrotem wtedy, gdy było to możliwe.

Ogród zoologiczny w Warszawie został odbudowany i zaprasza zwiedzających.

Świetnie napisana książka. Pięknym językiem. Plastyczne opisy miejsc i wydarzeń ułatwiają wyobrażenie ich sobie. Nie pasowało mi tylko trochę zbyt szczegółowe, przydługie momentami rozpatrywanie tematów niejako pobocznych, niezwiązanych bezpośrednio z akcją, które przeszkadzało w czytaniu, wybijając z rytmu.

Lektura tej książki zdecydowanie zachęca do obejrzenia ekranizacji. Mam nadzieję, że się nie zawiodę.

Historie, inspirowane wydarzeniami prawdziwymi są szczególne, bo czytając je mamy świadomość tego, że nie jest to tylko i wyłącznie fikcja literacka. Taka też jest książka Diane Ackerman pod tytułem "Azyl"wydana przez Świat Książki. O jej prawdziwości i poważnym podejściu autorki do tematu świadczą chociażby przypisy zamieszczone na końcu oraz obszerna...