http://superbook.blog.pl/2016/08/12/248-jason-aaron-simone-bianchi-thanos-powstaje/

Originy herosów są powszechnie znane, częstokroć przez je wielokrotne przypominanie. Każdy widział śmierć rodziców Batmana, przynajmniej kilka razy. Każdy wie, że wujek Ben zginął, bo Parker zachował się jak przeciętny przechodzień na widok bandy miłośników ubrań sportowych. Każdy wie, że Logan był w Weapon X, Superman przyleciał rakietą z Kryptona, Green Lantern został obdarowany pierścieniem, a Kapitan Ameryka zbombardowany promieniami Vita i napakowany serum superżołnierza. Słowem- nuda. Mało kto poświęca czas na originy złoczyńców. Wiadomo jak narodził się Dr. Doom czy Luthor. Mniej więcej wiadomo kim stał się ubogi komik po kąpieli w chemikaliach w zakładzie ACE Chemicals. I właśnie tylko w przypadku „Zabójczego Żartu” czułem się usatysfakcjonowany z przedstawienie początków największego przeciwnika Batmana. Reszta potrafiła mnie wciągnąć ( jak chociażby „Magneto: Testament” ), ale czegoś mi zawsze brakowało. Jakby rzekł to Joker- tego jednego dnia. Aż do czasu „Thanos powstaje”. Gdzie punkt przełomu po długotrwałej, chwiejnej drodze ku złu istnieje, a nawet ma w sobie odrobinę romantyzmu.

Początki Szalonego Tytana są dość zaskakujące i niepokojące zarazem. Jak każdy pewnie zauważył, fioletowa skóra i inne cechy fizjonomii Thanosa nie są czymś normalnym dla jego pobratymców. Ale to nie ta szczególna mutacja sprawiła, że jego matka omal nie zaszlachtowała go po porodzie. W jego oczach dostrzegła bowiem śmierć. Następne lata jednak nie ukazały mrocznej natury, prorokowanej przez Sui San. Thanos jako dzieciak był bowiem kujonem, do tego sympatycznym i genialnym. Wszystko idzie w miarę dobrze, dopóki na jego drodze nie staje pewna tajemnicza dziewczyna, z która przyszła zmora herosów Marvela znajduje wspólny język. Bo mimo swej genialności i powszechnej sympatii Thanos cierpi na pewien kryzys tożsamości. A jak wiadomo, takowy problem jest dla postaci komiksowych drogą do poważnych, kłopotliwych następstw. Mamusia miała więc rację co do swego fioletowego synalka.

W późniejszych latach Thanos podróżował wraz z grupą piratów. Mimo, iż oddalony było od swej „dziewczyny” ciągnął się za nim korowód trupów. To podczas tej swoistej odysei syn Mentora i Sui San zmienia się w wczesną wersją jaką znana jest z okresów, gdy władał przeróżnymi kosmicznymi artefaktami.



Najbardziej enigmatycznym elementem jest postać Śmierci. Jej personifikacja pojawiała się u wielu znanych pisarzy, jak chociażby Gołkowski czy Prachett, a w samym Marvelu miała już status pełnoprawnej postaci. Jason Aaron poddał w lekką wątpliwość jej istnienie. A konkretniej- istnienie tej, do której Thanos czuje miętę. W „Thanos powstaje” kostuchę widzi jedynie on sam, a spotkanie z Mentorem sugeruje dobitnie, że jest ona wytworem jego umysłu. Obrazem wytworzonym przez podświadomość, która stara się maskować przed nim samym jego szaleństwo. Kłóci się to co prawda z innymi historiami, gdzie Śmierć widzieli również inni bohaterowie, jak chociażby „Imperatyw Thanosa”. Ale czyż nie jest to intrygujący pomysł ?

Simone Bianchi dobrze sprawdził się w roli ilustratora młodszych lat Thanosa. Ukazanie go jako szczupłego dzieciaka, z całkiem sympatycznym wyrazem twarzy, i to jak zmieniał się przez lata, aż do postaci wielkiego zakapiora, która jest znana szerszej publiczności wyszło mu po mistrzowsku. Elementy makabry jaką siał fioletowy amant kostuchy były dodatkową porcją mroku.

Podsumowanie: Thanos to bez wątpienia ciężki kaliber wśród czarnych charakterów Marvela. Jego origin zaś dodaje mu głębi. Powolna, sukcesywna droga do okrutnego, siejącego zamęt i strach w całych wszechświecie awatara Śmierci została ukazana przez twórców jako swoista walka z samym sobą i zarazem w poszukiwaniu samego siebie. Od początku uważałem Thanosa za coś więcej niż fioletową kupę mięśni i mocy. A dzieło Aarona i Bianchi’ ego w pełni oddaje ów pogląd.

http://superbook.blog.pl/2016/08/12/248-jason-aaron-simone-bianchi-thanos-powstaje/

Originy herosów są powszechnie znane, częstokroć przez je wielokrotne przypominanie. Każdy widział śmierć rodziców Batmana, przynajmniej kilka razy. Każdy wie, że wujek Ben zginął, bo Parker zachował się jak przeciętny przechodzień na widok bandy miłośników ubrań sportowych. Każdy wie, że...