Biegnij, Olivio. Biegnij. Uciekaj, niech nikt cię nie dogoni.
I Olivia uciekała. Biegła jak najszybciej potrafiła. A kiedy spała i nie wiedziała, że ma biec, coś jej nakazywało i znowu biegła. Nocą, bez butów, w stronę w która zawiodły ją jej nogi. Do przodu, przed siebie. Biegła.
Aż dobiegła karnie do uniwersytetu, który oprócz biegania chciał od niej czegoś więcej. Pod postacią Willa domagał się wyjaśnień, wyciągnął rękę i oczekiwał współpracy. Ale ona nadal biegła. Do momentu kiedy nocą Will nie stanął jej na przeszkodzie. Najpierw ukoił w biegu, potem w żalu i płaczu. A potem się zakochał. On stojąc i ją obserwując, ona w biegu. Zakochała się.
Elizabeth O’Roark udało się pomieścić w jednej historii całkiem sporo elementów, które w takim nagromadzeniu mogłyby stanowić odbezpieczony granat. Tutaj, o dziwo, nie stanowiły. Ładnie się pouzupełniały, dopasowały, niczym podczas długiego biegu, nabrały wspólnego rytmu. Mamy więc tragiczną przeszłość, niepohamowane wybuchy gniewu, poczucie winy, bezradność w ochronie innych. Mamy pomocnika trenera, który walczy ze swoimi uczuciami w stosunku do wychowanki, wypełnianie marzeń nieżyjącego ojca i niemal zerwane więzy z żyjącym bratem. No i oczywiście matkę, która wśród tego całego galimatiasu błyszczy niczym diamencik. Kamień, który kocha swoje dzieci i rozumie je nawet bardziej, niż one siebie same. Nie ocenia, wierząc w ich mądrość, ale potrafi zmusić upartych chłopaków do refleksji. I na dodatek ma odwagę zakochać się. Jak mówiłam, diamencik.
Przebudzenie Olivii czyta się bardzo dobrze. Książka jest przyjemna w lekturze. Szybka i trzymająca w napięciu, a więc czas na wściekanie się na bohaterów, którzy naszym zdaniem zachowują się zupełnie nie tak jak powinni, jest mocno ograniczony. Zanim zaczniemy się złościć, dzieje się coś kolejnego, a my idziemy innym nurtem. Bohaterowie mają prawo do błędów i je popełniają. Mają obowiązek zachowywać się, jak na ich wiek przystało, a nie zawsze im to wychodzi. Zupełnie tak samo, jak nam w codziennym życiu. Polubiłam i Olivię i Willa. Polubiłam ich relacje, początkowe przekomarzania, przepychanki słowne, rodzące się zaufanie, wspólne decyzje i rozstania. Ale chyba najbardziej polubiłam fakt, że okazali się ludźmi w dalszym życiu. Z tym ludzkim prawem do popełniania błędów i robienia zwykłych ludzkich głupot.
Nie ukrywam, że miałam sporo obiekcji przed lekturą Przebudzenia Olivii. Nie lubię motywu nauczyciel uczennica, i choć tutaj ujęty jest lekko inaczej, nadal mam obiekcje. Tyle, że po zakończeniu książki, są one znacznie mniejsze niż przed jej rozpoczęciem, a plusy całości niemal zupełnie zacierają ten początkowy mankament.
Zdecydowanie polecam. Może nie do zapamiętania na wieki, ale do przeczytania i cieszenia się z lektury. Ta opowieść na to zasługuje.

Biegnij, Olivio. Biegnij. Uciekaj, niech nikt cię nie dogoni.
I Olivia uciekała. Biegła jak najszybciej potrafiła. A kiedy spała i nie wiedziała, że ma biec, coś jej nakazywało i znowu biegła. Nocą, bez butów, w stronę w która zawiodły ją jej nogi. Do przodu, przed siebie. Biegła.
Aż dobiegła karnie do uniwersytetu, który oprócz biegania chciał od niej czegoś więcej. Pod...