Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ interesuję się Afryką i przyznam, że gdyby autorka popełniła książkę na jakikolwiek inny temat, zapewne odłożyłabym ją już po kilku stronach. Bo o ile wątek dwudziestodwuletniej dziewczyny, która samotnie wyrusza do Kenii jest interesujący i ciekawiły mnie zarówno jej odczucia co do pierwszego zetknięcia się z Dzikim Kontynentem i liczyłam też na jakieś bardziej praktyczne wskazówki co do tego, jak się przygotować do takiej podróży, to już sposób, w jaki to czyni, przyprawia o ból zębów. Językowo jej styl jest poprawny, ale na poziomie szkolnego wypracowania. Zabrakło tu pogłębionych opisów samej Kenii, tamtejszych warunków oraz konkretnych informacji, na które liczyłam - na przykład cen (określenie dużo/mało jest względne), czy warunków atmosferycznych (to, że autorka robi z siebie widowisko, siedząc w słońcu, podczas gdy tubylcy siedzą w cieniu, też niewiele mówi). Gierak opisuje też swoje stany emocjonalne, ale też nie zawsze wyjaśnia z czego wynikają ("teraz już wiem, ale wtedy tego nie wiedziałam"). Zresztą właśnie jej huśtawka nastrojów wysuwa się tu na pierwszy plan, co sprawia, że momentami książka bardziej niż opis podróży, przypomina zapisy z pamiętniczka zakompleksionej nastolatki.

Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ interesuję się Afryką i przyznam, że gdyby autorka popełniła książkę na jakikolwiek inny temat, zapewne odłożyłabym ją już po kilku stronach. Bo o ile wątek dwudziestodwuletniej dziewczyny, która samotnie wyrusza do Kenii jest interesujący i ciekawiły mnie zarówno jej odczucia co do pierwszego zetknięcia się z Dzikim Kontynentem i liczyłam...