Dziewiętnaście historii o śmierci. O tym, co dzieje się z naszym ciałem po śmierci, o ceremonii pogrzebowej, rytuałach odejścia, tabu śmierci w naszej kulturze, tym, co się dzieje z ludźmi, gdy ktoś odchodzi. Wszystko to opowiedziane przez młodą tanatolorzkę, która rozpoczyna pracę w krematorium domu pogrzebowego, szukając sposobu na zmierzenie się z własną traumą. Opowieści o tym, jak śmierć oddziałuje na nas, żywych i umarłych, i jak my, kształtując naszą kulturę, oddziałujemy na śmierć i jej postrzeganie. Historio-eseje pełne są ciekawostek na temat rozmaitych praktyk pogrzebowych, starożytnych i współczesnych, i tych całkiem nowoczesnych. Opowieści o bliskości śmierci w średniowieczu i udawaniu, że śmierć nie istnieje w XXI wieku. A pod tym wszystkich – wezwanie do reformy. Książka Caitlin Doughty jest bowiem manifestem – marzeniem o dobrej śmierci. O godnej śmierci, bez komercyjnego blichtru i emocjonalnej alienacji, zepchniętej gdzieś na same tyły naszego świata. Opowiadając swoje historie o stracie i miłości, narratorka mówi nam, czego nauczyła się z obcowania ze śmiercią, z unikatowego doświadczenia, które nie każdemu będzie dane. Pod wieloma względami ta książka przypomina „Balsamistę” Mihary, chociaż tam w centrum znajdowało się poczucie straty tych, którzy pozostali przy życiu. Tutaj chodzi o coś dużo bardziej osobistego, o intymne przeżycie, jakim jest doświadczenie własnej śmiertelności. Caitlin Doughty poniekąd wzywa nas do pomyślenia o swojej śmierci – ona niechybnie nastąpi. Jak chcemy odejść? Jak chcemy być pożegnani? Do jakiego stopnia uważamy, że życie warte jest jego podtrzymywania? Jak rozpaczliwie próbujemy przedłużać własną egzystencję i udawać, że problem nie istnieje? Wezwanie, aby zaplanować wszystko wcześniej, jest w rzeczywistości wezwaniem do przemyślenia swojej śmiertelności. Twój czas się kończy tylko dlatego, że nie stoi w miejscu? Co zrobisz? Co po sobie zostawisz? Jakie wspomnienia? Jak bardzo będziesz kochany i pamiętany po wszystkim?

Pod wieloma względami książka ta jest bardzo amerykańska, ze swoją spersonalizowaną wizją pochówków, gdzie istnieje tak wiele opcji i możliwości, od balsamowania po kremację. W naszym ponurym katolickim kraju wszystkie wyglądają tak samo, do kościoła i na cmentarz, ten sam model dla wszystkich, zasmucający konformizm, który wyjątkowo dobrze portretuje nasze społeczeństw. Jeśli porównać amerykańską kulturę śmierci i umierania z polską, można dojść do ciekawych wniosków, zwłaszcza, że pod wieloma względami są to tak podobne społeczeństwa, z całą swoją bigoterią, nienawiścią i uprzedzeniami. Co o nas mówi sposób, w jaki umieramy?

Chciałabym, żeby z moim ciałem po śmierci stało się pożytecznego, skoro za życia się na to nie zdobyłam. Może nie od razu oddanie go na naukę, bo nie wierzę w szczególną pożyteczność robienia za testowego manekina dla chirurgów plastycznych. Ale chciałabym rozłożyć się w sposób, który coś zmieni. Użyźni glebę. Chciałabym, aby coś na mnie rosło i żyło, kiedy ja już nie będę. Zmienić się w bakterie rozkładające toksyny (nowy wynalazek z MIT). Zamknięcie w trumnie ma w sobie coś traumatycznego, kremacja brzmi lepiej, ale nie chcę potem wylądować z powrotem na cmentarzu, bo jaki to ma sens? Skoro naszym przeznaczeniem jest być karmą dla robaków, chociaż to zróbmy dobrze.

Dziewiętnaście historii o śmierci. O tym, co dzieje się z naszym ciałem po śmierci, o ceremonii pogrzebowej, rytuałach odejścia, tabu śmierci w naszej kulturze, tym, co się dzieje z ludźmi, gdy ktoś odchodzi. Wszystko to opowiedziane przez młodą tanatolorzkę, która rozpoczyna pracę w krematorium domu pogrzebowego, szukając sposobu na zmierzenie się z własną traumą....