Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spotkałam się z komentarzami, że język, jakim jest napisana "Pani Kebab", może na początku razić, ale potem czytelnik się przyzwyczaja i czyta się dobrze. Przez całą pierwszą (z dwóch) część zastanawiałam się więc, kiedy się przyzwyczaję i pełen wulgaryzmów styl autorki mi wreszcie podpasuje... Połowę "Pani Kebab" po prostu przemęczyłam, a w sumie szkoda, bo tematyka (opis pracy w klasie dla tzw. trudnej młodzieży w szkole w Leeds) sama w sobie jest niezwykle interesująca. Autorka pracuje z młodzieżą z Europy Wschodniej, która nie zna angielskiego, za to wie bardzo dużo o używkach, seksie, przemocy w rodzinie i życiu zmarnowanym już na starcie. Każdy króciutki rozdział to oddzielna historia - smutna, wciągająca... a zarazem napisana językiem do historii dopasowanym, językiem wulgarnej młodzieży. Jako że z takim językiem nie mam na co dzień do czynienia w ogóle, oddycham z ulgą, gdy przechodzę do części drugiej. Dalej bywa wulgarnie i kolokwialnie, ale nie aż tak jak na początku. Tutaj pani Kebab pracuje jako tłumacz wynajmowany przez wszelakie instytucje - szpitale, sądy, placówki opiekuńcze - i stara się pomóc rodakom nieznającym angielskiego. Nie są to łatwe sprawy - przemoc w rodzinie, odebrane dzieci, prostytucja, współczesne niewolnictwo. To właśnie ta druga część "Pani Kebab" sprawiła, że jednak dałam tej książce sześć gwiazdek - po lekturze początku myślałam bardziej o czterech. Wciąż jednak mam mieszane uczucia... Z jednej strony, autorka ma na pewno w zanadrzu mnóstwo ciekawych historii. Z drugiej zaś, biorąc pod uwagę jej język i styl, a także "długość" tych opowieści, poleciłabym bardziej otworzenie bloga o "Pani Kebab". Bo od literatury wymagam jednak nieco więcej, niż w tej książce zaprezentowano...