Ostatnio nie miałam szczęścia do książek o tematyce azjatyckiej, więc do tego skądinąd dużego tomu podeszłam raczej sceptycznie, nastawiona raczej na nudnawe dłużyzny i płytkie refleksje o odmienności kulturowej. A tu proszę - zaskoczenie. I to zaskoczenie od pierwszej strony.

Jest wartko, barwnie, miejscami - dosłownie i w przenośni - wręcz krwisto, a opis codzienności Mellera i jego żony w wietnamskim raju trzyma w napięciu. Naprawdę, nie przesadzam: wyprawa na targ po jedzenie, wyprawa na obiad do przydrożnego "lokalu", nauka wietnamskiego, kolejne przeprowadzki i wycieczki - to wszystko okraszone jest taką ilością szczegółów "lokalnego kolorytu", że niemal czuć zapach przypraw i słychać szum palm.
I żeby nie było: Meller to nie pierwszy lepszy backpacker, który daje się omamić białemu piaskowi i lazurowej wodzie. Autor w swojej opowieści poświęca sporo miejsca realiom życia w - było nie było - komunistycznym kraju, począwszy od zalewu wszelkiej maści rosyjskich przedstawicieli półświatka, reminiscencjom wojennym i związaną z nimi traumą, przez skorumpowaną policję, handel narkotykami i wreszcie, jak się zdaje, wszechobecną tendencję do okradania i oszukiwania przybyszów z Zachodu.
Ku mojemu dużemu zdziwieniu nawet język autora pasuje do charakteru tej opowieści. Te zdarzające się wulgaryzmy, ten bezpretensjonalny, trochę sensacyjny, a trochę gawędziarski styl stanowi zaskakujące dopełnienie tej ciekawej opowieści o latach spędzonych w Wietnamie.
Wiele wskazuje na to, że "Czołem, czołem, nie ma hien" jest najlepszą polską książką o Wietnamie.

Ostatnio nie miałam szczęścia do książek o tematyce azjatyckiej, więc do tego skądinąd dużego tomu podeszłam raczej sceptycznie, nastawiona raczej na nudnawe dłużyzny i płytkie refleksje o odmienności kulturowej. A tu proszę - zaskoczenie. I to zaskoczenie od pierwszej strony.

Jest wartko, barwnie, miejscami - dosłownie i w przenośni - wręcz krwisto, a opis codzienności...