Historia z potencjałem, który nie został wykorzystany nawet w najmniejszym stopniu. Dużo tu problemów, jak chociażby zaburzenia psychiczne, samobójstwo, alkoholizm, żałoba po śmierci matki, lęk przed zaangażowaniem się, jednak zostały one potraktowane w sposób bardzo powierzchowny, zaledwie jako punkt wyjścia do przedstawienia historii miłosnej.

Relacje między Ellą i Michą również ukazane są w sposób banalny i mało wiarygodny. Czujemy jedynie przyciąganie i chemię między nimi, ale nie wieloletnią przyjaźń, a obecnie miłość. Nie miałam wrażenia, że łączy ich prawdziwe uczucie.

Dodatkowym minusem jest przegadanie i rozwleczenie całej fabuły, co sprawiło, że coraz bardziej zaczynałam się nudzić. Nieciekawe rozmowy, opisy wyścigów samochodowych irytowały mnie i nużyły.

Liczyłam na wzruszającą historię, natomiast wszystko to, co działo się w życiu bohaterów zostało potraktowane tak pobieżnie, opisane tak nieciekawie, że czułam jedynie zmęczenie. Nie przeżyłam żadnych emocji, nic mnie tu nie poruszyło, nie zaskoczyło.

Chociaż właściwie coś mnie zaskoczyło. To, że autorka historii o Callie i Kaydenie stworzyła tak słabą i banalną książkę.

Historia z potencjałem, który nie został wykorzystany nawet w najmniejszym stopniu. Dużo tu problemów, jak chociażby zaburzenia psychiczne, samobójstwo, alkoholizm, żałoba po śmierci matki, lęk przed zaangażowaniem się, jednak zostały one potraktowane w sposób bardzo powierzchowny, zaledwie jako punkt wyjścia do przedstawienia historii miłosnej.

Relacje między Ellą i Michą...