Porwała mnie ta niedokończona historia urwana w bardzo niestosownym (dla czytelnika) momencie, gdyż zabrnęła zbyt daleko by puścić ją w niepamięć. Urzekła mnie postać głównego bohatera, prowizoryczne nazwy lokacji i zastępcze nazwiska postaci drugoplanowych. Literówki, nieścisłości, osobiste notatki autora, fragmenty tekstu opisujące alternatywne wydarzenia czy też różne ich warianty - to wszystko pozwala choć trochę przybliżyć sobie sposób w jaki pracował Stanisław Lem i poczuć, że mamy do czynienia nie tyle z surowym tekstem powieści, ale z jej szkicem - tekstem roboczym. Wielka szkoda, że autor porzucił pracę nad tym tytułem i określił mianem "sknoconego", gdyż mogło powstać z tego dzieło może nie wybitne, ale z pewnością solidne, które z sukcesem mogłoby wejść w poczet klasycznych powieści detektywistycznych.

Prócz "Sknoconego kryminału" tom XVI kolekcji dzieł Stanisława Lema zawiera również dyktanda, za pomocą których autor nauczał ortografii siostrzeńca swojej żony. Krótkie utwory często pozbawione najmniejszego sensu, lecz zawierające (jak to w dyktandzie) wyrazy najeżone pupkami ortograficznymi i mające zachować zabawny, humorystyczny charakter. Zdecydowanie ciekawostka.

Porwała mnie ta niedokończona historia urwana w bardzo niestosownym (dla czytelnika) momencie, gdyż zabrnęła zbyt daleko by puścić ją w niepamięć. Urzekła mnie postać głównego bohatera, prowizoryczne nazwy lokacji i zastępcze nazwiska postaci drugoplanowych. Literówki, nieścisłości, osobiste notatki autora, fragmenty tekstu opisujące alternatywne wydarzenia czy też różne...