To nie jest książka, którą czyta się z wypiekami na twarzy, z wielką niecierpliwością od początku do końca. Mimo to wywołuje wiele niezapomnianych emocji i przeżyć. Daje dużo do myślenia i zastanowienia się nad życiem ludzi starych i naszą przyszłą starością.
Choć porusza, jak widać temat poważny, to jednak roi się od żartów i dowcipu, a więc czytając ją, nie sposób się nie śmiać.
To dziennik 83-letniego Hendrika Groena, mieszkającego w domu opieki dla seniorów w Amsterdamie. Trafił tam z własnej woli, gdy zaczął odczuwać pierwsze oznaki niesamodzielności. Jest właściwie najsamotniejszym z pensjonariuszy. Stracił córkę, gdy była dzieckiem, a żona cierpiąca na chorobę psychiczną, od lat przebywa w zakładzie zamkniętym. Tak więc nikt go nie odwiedza.
Mimo, że ta rzeczywistość jest smutna, Hendrik nie zamierza się poddawać i siedzieć bezczynnie czekając na śmierć.
" W oczach ludzi wokół mnie widzę już tylko obojętność. To oczy ludzi, którzy od filiżanki kawy przechodzą do filiżanki herbaty, a potem od filiżanki herbaty do filiżanki kawy. Może nie powinienem tak narzekać.
Zamiast tego bardziej się przyłożyć, by każdy następny dzień był wart przeżycia. Albo przynajmniej jeden na dwa."
Pierwszą oznaką sprzeciwu Hendrika staje się pisanie dziennika, przez cały rok, dzień po dniu. Opisuje codzienność ośrodka, własne intensywne i niespodziewane przeżycia, oraz innych pensjonariuszy. Ironizuje ich zachowanie, czasem nawet wygląd. Wśród nich dostrzega jednak kilkoro zdolnych do śmiania się ze swej sytuacji i przeciwstawiających się narzuconemu im scenariuszowi życia w ośrodku.
" Przez ostatnie dwa lata pustka stawała się dla mnie powoli nie do zniesienia, a tu patrzcie państwo....nagle mam Eefie, Geaemego, Edwarda, Antoine'a, i Rię. I znowu jest powód, żeby jeszcze nie umierać." I tak właśnie zawiązuje się Klub StaŻy, czyli: starzy, ale jeszcze żywi. Samodzielnie organizują sobie wycieczki, rozrywki, miłe spędzanie czasu.
Ta książka pokazuje nam brak zgody na starość uległą, wycofaną, bierną.
W każdym wieku jest prawo do samostanowienia, radości, prawo do nowych pasji, upodobań, a tym samym do odczuwania szczęścia.
Przykład życia Hendrika może motywować jak znaleźć sens u kresu życia, jak się nie poddawać. W jaki sposób?
Warto przeczytać, książka na pewno zasługuje na uwagę.

To nie jest książka, którą czyta się z wypiekami na twarzy, z wielką niecierpliwością od początku do końca. Mimo to wywołuje wiele niezapomnianych emocji i przeżyć. Daje dużo do myślenia i zastanowienia się nad życiem ludzi starych i naszą przyszłą starością.
Choć porusza, jak widać temat poważny, to jednak roi się od żartów i dowcipu, a więc czytając ją, nie sposób się nie...